Το τελευταίο διάστημα βιώνουμε όλο και πιο έντονα τα αποτελέσματα της καπιταλιστικής κρίσης , αλλά και την επέλαση του κεφαλαίου απέναντι σε κάθε εργατικό-νεολαϊστικο δικαίωμα , για την υπέρβαση της κρίσης του και την εγκαθίδρυση ενός νέου γύρου βάρβαρης εκμετάλλευσης των εργαζομένων και της νεολαίας. Δεν είναι τυχαίο ,λοιπόν πως η πολιτική που ακολουθείται από ΠαΣοΚ-ΝΔ-ΕΕ, είναι ακόμα πιο βάναυσα η αδιέξοδη πολιτική που εφάρμοζαν λίγα χρόνια πριν τη κρίση. Μας λένε ότι με την πολιτική της σκληρής λιτότητας, της ελαστικής εργασίας και των μαζικών ιδιωτικοποιήσεων τα πράγματα θα πάνε καλύτερα και θα καταφέρουμε τελικά να βγούμε από την κρίση! Πρώτα ήρθαν το πρόγραμμα σταθερότητας και τα πακέτα μέτρων – τα οποία θα μας “έβγαζαν από την κρίση” κόβοντας μισθούς και αυξάνοντας ΦΠΑ, και τις τιμές σε καύσιμα, ποτά, τσιγάρα – περικοπές που δεν είχαν προσωρινό χαρακτήρα, αλλά…ήρθαν για να μείνουν. Η προσφυγή στο ΔΝΤ δεν είναι αναγκαιότητα όπως θέλουν να μας πείσουν. Το πρόγραμμα σταθερότητας και τα νέα μέτρα δεν είναι αναγκαία για να ξεπεράσουμε την κρίση που οι ίδιοι δημιούργησαν. Η ίδια η κρίση δημιουργήθηκε την πολιτική που εκτίναξε την εκμετάλλευση, μείωσε αποφασιστικά το μερίδιο του πλούτου που καρπώνονται οι εργαζόμενοι, κάνοντας τους πλούσιους προκλητικά πλουσιότερους και τους φτωχούς…περισσότερους και φτωχότερους.

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μέχρι τώρα έχει οδηγήσει χώρες σε χρεοκοπία (πχ. Αργεντινή)  Για να “δανείσει λεφτά” και να “σώσει” χώρες  θέτει συγκεκριμένους όρους. Όρους όπως τις δραστικές μειώσεις μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, απελευθέρωση των απολύσεων, μείωση των θέσεων εργασίας (για την Ελλάδα 150.000 απολύσεις στο δημόσιο, απόλυση των συμβασιούχων) μείωση του ποσού των συντάξεων με παράλληλη αύξηση των ορίων ηλικίας, ιδιωτικοποιήσεις σε όλους τους τομείς, αύξηση του ΦΠΑ στο 25%!!!, Η προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με πολιτική επιλογή του ΠΑΣΟΚ με τη σύμπλευση ΝΔ-ΛΑΟΣ έρχεται να φέρει την καταστρατήγηση των εργασιακών δικαιωμάτων και των ευρύτερων λαϊκών κατακτήσεων στο τόπο μας. Επιχειρείται η υλοποίηση μιας στρατηγικής σημασίας πολιτική που πυρήνα της έχει τη συντριβή του εργατικού κινήματος, την απόλυτη και δραστική μείωση μισθών και συντάξεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, την διάλυση των συλλογικών συμβάσεων σε κλαδικό και εθνικό επίπεδο, την πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων, την περαιτέρω ελαστικοποίηση της εργασίας, τη γενίκευση της ανασφάλειας με στόχο την αποδοχή νέων ακόμα χειρότερων όρων δουλειάς, την εμπορευματοποίηση – ιδιωτικοποίηση όλων των κοινωφελών επιχειρήσεων για το ρεύμα, το νερό, τις μεταφορές, κλπ.

Απέναντι σε όλα αυτά η καθεστωτική Αριστερά δείχνει αδύναμη να αντιδράσει. Το ΚΚΕ από τη μία πιστό στη λογική του ότι οι αγώνες δεν μπορούν να κερδίσουν έξω από τα στενά όρια του κόμματός του, καλεί σε  κινητοποιήσεις που μόνο στόχο έχουν την κομματική του συγκρότηση καθώς εμμένει να θεωρεί όσους αγωνίζονται πέρα από αυτό ως εξ ‘ορισμού ξεπουλημένους μη βλέποντας ως αναγκαιότητα την διεύρυνση των δυνάμεων  για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής.

Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ βυθισμένος στις φίλο-ΕΕ του ψευδαισθήσεις συμμετέχει στο παιχνίδι της κοινωνικής συναίνεσης , βλέποντας περισσότερο τις προσωπικές ευθύνες σε πολιτικά πρόσωπα και όχι τόσο την ουσία της πολιτικής που διεξάγουν οι κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια.

Για ακόμη μια φορά όμως ο λαός και η νεολαία αποδεικνύουν ότι δεν θα αφήσουν τα δικαιώματα τους ανυπεράσπιστα . Ήδη οι απεργιακές κινητοποιήσεις του προηγούμενου διαστήματος και οι μαχητικοί αγώνες των εργαζομένων δείχνουν πως η μόνη ρεαλιστική ελπίδα για τον κόσμο της εργασίας και την νεολαία δεν είναι άλλη από την ελπίδα που γεννά ο αγώνας. 

Παρά την προσπάθεια η οικονομία να φανεί σαν το μόνο πεδίο το οποίο απασχολεί την νέα Κυβέρνηση η πραγματικότητα είναι διαφορετική καθώς και στο κομμάτι της εκπαίδευσης προσπαθεί να βάλει τις βάσεις για νέο κύμα μεταρρυθμίσεων. Ένα νέο κύμα μεταρρυθμίσεων που έχει ξεκινήσει ήδη από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, υπό τις κατευθύνσεις της Ε.Ε. και την σύμπλευση ΝΔ – ΛΑΟΣ. Ήδη  το εθνικό πλαίσιο προσόντων, αντίστοιχο με το ευρωπαϊκό, αποτελεί το επόμενο βήμα για την υλοποίηση της στρατηγικής του κεφαλαίου. Ο τρόπος με τον οποίο θα εντασσόμαστε στην εργασία, ο τρόπος με τον οποίο θα μας αποδίδονται επαγγελματικά δικαιώματα, η φοιτητική μας καθημερινότητα για άλλη μια φορά προσπαθούν να μεταλλαχτούν! Βαδίζοντας στον δρόμο της ΝΔ μέσα στις διακοπές του Πάσχα – εν μέσω κλειστών σχολών – το ΠΑΣΟΚ ενσωμάτωσε την οδηγία 36/05, αποδίδοντας επαγγελματικά δικαιώματα στους αποφοίτους των κάθε είδος ΚΕΣ, σε μια προσπάθεια συμπίεσης προς τα κάτω των επαγγελματικών δικαιωμάτων όλων των αποφοίτων, πίεσης των δημόσιων πανεπιστημίων για την εφαρμογή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, και αναγνώρισης της ιδιωτικής 3βάθμιας εκπαίδευσης. Αλλά δεν σταματάει εκεί. Η νέα αναδιαρθρωτική τομή, το Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων (ΕΠΠ) και ο Ενιαίος Φορέας Πιστοποίησης είναι προ των πυλών (το σχετικό χρονοδιάγραμμα της κυβέρνησης μιλάει για τέλη Αυγούστου)

Το νέο «πολυνομοσχέδιο» αποτελεί την επιτομή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, καθώς την βαθαίνει και την εδραιώνει στο σύνολο της. Με το επονομαζόμενο «νέο σχολείο», προβλέπει πως απαραίτητη προϋπόθεση για την πρόσληψη ενός νέου εκπαιδευτικού αποτελεί  το μεταπτυχιακό και οι εξετάσεις στον ΑΣΕΠ εισάγοντας τον νόμο της αξιολόγησης σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Επί της ουσίας αποκόπτονται( για τις καθηγητικές σχολές και όχι μόνο) πλήρως τα επαγγελματικά- εργασιακά δικαιώματα από το πτυχίο. Θεσμοθετείται για πρώτη φορά η έννοια του δόκιμου καθηγητή θέτοντας τις βάσεις για την γενίκευση αυτής της έννοιας σε όλη την κοινωνία(πχ. όποιος δεν τηρεί τα κριτήρια του νέου σχολείου μπορεί να απολύεται άνευ όρων).  Απαραίτητη και αναγκαία απάντηση από το φοιτητικό και νεολαιίστικο κίνημα πρέπει να είναι το αίτημα το πτυχίο να είναι η μόνη προϋπόθεση για δουλειά!

Απαξίωση – Υποβάθμιση των πτυχίων-αποσύνδεση των πτυχίων από τα επαγγελματικά – εργασιακά δικαιώματα: Σήμερα όμως, με την αναγνώριση των κολεγίων (ΚΕΣ) και με την προσπάθεια για απόδοση επαγγελματικών δικαιωμάτων σε αυτά, τα μεταπτυχιακά, τις εξειδικευμένες σχολές,  πάνε να αλλάξουν την υπάρχουσα κατάσταση. Από το καλοκαίρι κιόλας δόθηκαν άδειες ίδρυσης στα κολέγια και έγιναν προσπάθειες εξίσωσης ΑΕΙ – ΤΕΙ, που έφεραν την αντίδραση της πανεπιστημιακής κοινότητας.  Οι αλλαγές αυτές αναγκάζουν τον φοιτητή, να τρέχει σε διάφορα ιδρύματα, ακόμα και μετά τη λήψη του πτυχίου, ώστε να συγκεντρώνει άχρηστα «χαρτιά-προσόντα».

Εντατικοποίηση και πειθάρχηση των φοιτητών: Το κράτος θέλει εργαζόμενους, οι οποίοι θα δρουν ατομικά, δε θα έχουν συλλογικές διεκδικήσεις και θα σκύβουν το κεφάλι στις απαιτήσεις του εκάστοτε εργοδότη. Αυτό επιχειρείται μέσα από αλλαγές στο ίδιο το ελληνικό πανεπιστήμιο που αποσκοπούν στο να διαμορφώσουν αυτή τη λογική στους φοιτητές – αυριανούς εργαζόμενους.. Σε πρώτο επίπεδο, στο εσωτερικό των σχολών, με την προσπάθεια πολλών καθηγητών να καθιερώσουν ως υποχρεωτική την παρακολούθηση των μαθημάτων, τα projects, προόδους , με τα μαζικά κοψίματα στις εξεταστικές: τα οποία δεν είναι ζήτημα μεμονωμένων «κακών» καθηγητών, αλλά έρχονται να συνδεθούν ιδεολογικά με την εργοδοτική αυθαιρεσία, « έτσι όπως  έχει την εξουσία να σε κόβει ο καθηγητής σήμερα έτσι θα έχει την εξουσία ο εργοδότης να σε απολύσει αύριο» και Σε δεύτερο επίπεδο, με νόμους του Υπουργείου, όπως είναι ο νέος Νόμος Πλαίσιο που βάζει όριο στα έτη φοίτησης, κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, αλυσίδες μαθημάτων κλπ.

Λειτουργία του πανεπιστημίου με επιχειρηματικά και ανταποδοτικά κριτήρια: Μέσω της κατάργησης της δημόσιας και δωρεάν παιδείας (κατάργηση δωρεάν συγγράμματος, “ηλεκτρονικό σύγγραμμα, εισαγωγή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά κλπ) και εισάγοντας μία λογική όπου τα μεταπτυχιακά και το πρόγραμμα σπουδών κινούνται σε μία κατεύθυνση λειτουργίας προς όφελος διαφόρων επιχειρήσεων.

Στόχος όλων αυτών είναι ένα νέο μοντέλο εργαζομένου ο όποιος θα αποδέχεται και θα λειτουργεί με τις πλέον ελαστικές σχέσεις εργασίας, θα είναι απασχολήσιμος, θα είναι πειθήνιος στις επιθυμίες τις εργοδοσίας και τελικά θα είναι συνολικά πιο παραγωγικός για τις ανάγκες τους. Ένας εργαζόμενος χωρίς διαπραγματευτική ισχύ και με απουσία συλλογικών αναπαραστάσεων οι οποίες θα μπορούσαν να του δείξουν το δρόμο της αγωνιστικής υπεράσπισης των συμφερόντων του.

Στην εργασία: η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, της απελευθέρωσης των αγορών, της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, της ελαστικής και μαύρης εργασίας, της μόνιμης λιτότητας εντείνεται με:

*        Τη φορολογική αναδιάρθρωση. Νέα φορομπηξία στους χαμηλοαμοιβόμενους και συνταξιούχους, φορολόγηση ακόμα και των επιδομάτων, ενώ και πάλι οι μεγάλες επιχειρήσεις θα «διευκολυνθούν» πληρώνοντας όλο και λιγότερους φόρους. Χαρακτηριστική είναι η αύξηση του ΦΠΑ 2-3% και η απόλυτη μείωση των κοινωνικών δαπανών. Ενισχύει πολλαπλά τις επιχειρήσεις με ζεστό χρήμα , χαρίζει δάνεια και εισφοροχρέη, διατηρεί το μειωμένο συντελεστή φορολόγησης των κερδών και προωθεί νέες φοροαπαλλαγές στο κεφάλαιο. Απαλλάσσει τους βιομηχάνους από τις εργατικές εισφορές των νεοπροσλαμβανόμενων για τέσσερα χρόνια έως και 100%, σύμφωνα με τις προτάσεις του ΣΕΒ.

*        Τη διεύρυνση της ελαστικής απασχόλησης. Απολύει χιλιάδες συμβασιούχους. Αναβαθμίζει τα stage στον ιδιωτικό τομέα. Η ανεργία θα ξεπεράσει το 15% (πάνω από 720.000 ανέργους δείχνουν τα επίσημα στοιχεία της ΕΣΥΕ, στην μεγάλη πλειοψηφία τους νέοι).Η εργοδοτική τρομοκρατία και οι απολύσεις έχουν απογειωθεί. Χαρακτηριστικό το πρόσφατο παράδειγμα στη ΜΕΤΚΑ με την απόλυση 3 εργαζομένων λόγω της ανυπότακτης συνδικαλιστικής τους δράσης.

*        Το νέο προϋπολογισμό έχουμε πραγματική μείωση και όχι απλά πάγωμα μισθών, μέσω της μηδενικής ή έστω της ονομαστικής κάτω από τον πληθωρισμό «αύξησης», τη μη εφαρμογή των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, την αύξηση των εργατικών εισφορών, την κατάργηση επιδομάτων στο δημόσιο.

*        Τη δημοσιονομική πολιτική και το νέο Ασφαλιστικό: Με τη περικοπή του 13ου και 14^ου μισθού. Τη βασική σύνταξη επιβίωσης 400- 500 ευρώ, την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια, την ώθηση στην ιδιωτική ασφάλιση μέσα και από τον κατακερματισμό των υγειονομικών παροχών των ταμείων. Με την ενοποίηση των ταμείων, εξισώνει προς τα κάτω τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα όλων των εργαζομένων, ενώ παρατείνει τον εργάσιμο χρόνο και πετσοκόβει περισσότερο τα Βαρέα και Ανθυγιεινά. Ουσιαστικά έχουμε απόσυρση του κράτους και της εργοδοσίας από το κόστος της ασφάλισης και φόρτωμα του μεγαλύτερου μέρους στους ίδιους τους εργαζόμενους.

*        Το σχέδιο Καλλικράτης και ο εκλογικός νόμος : πρόκειται  για ένα ενιαίο σύνολο αλλαγών για την αναμόρφωση του πολιτικού, κρατικού, διοικητικού συστήματος στις απαιτήσεις της αντεργατικής εκστρατείας κεφαλαίου ΕΕ . Ενισχύει τα χαρακτηριστικά διαμόρφωσης της τοπικής αυτοδιοίκησης ως τοπικό κράτος, περιορίζει ασφυκτικά την όποια επίδραση του λαϊκού παράγοντα ενώ ενισχύει τον δικομματισμό αναιρώντας την όποια έννοια αναλογικότητας.

Στα δημοκρατικά δικαιώματα…Η επίθεση σε παιδεία-εργασία για να είναι αποτελεσματική για το κεφάλαιο συνδέεται και με την επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα μπροστά στον φόβο νέων εξεγερτικών γεγονότων, νέων αντιστάσεων, νέων «Δεκέμβρηδων». Αυτήν ακριβώς την προοπτική των αγώνων, φοβούνται οι από πάνω, εντείνουν την ιδεολογική τρομοκρατία, θέτουν ζήτημα άρσης του ασύλου, θωρακίζουν αυταρχικά το κράτος για την όσο το δυνατόν πιο άμεση επιβολή των μέτρων. Σε αυτή την κατεύθυνση εντάσσεται η σύλληψη του Μάριου Ζέρβα το προηγούμενο διάστημα με κατασκευασμένες κατηγορίες. Σε αυτό το πλαίσιο κινείται η προσπάθεια κατασυκοφάντησης του Δεκέμβρη, και ποινικοποίησης της αριστεράς που συγκρούεται με το κατεστημένο, χωρίς να κρατάνε ούτε τα προσχήματα όπως φαίνεται από την προσπάθεια να κατηγορηθούν και να δικαστούν οι αυτόπτες μάρτυρες της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου λόγω της συμμετοχής τους στο μαζικό κίνημα, και την επαναστατική αριστερά.

Η αντιλαϊκή πολιτική των τελευταίων κυβερνήσεων βρήκε απέναντί της το σύνολο του φοιτητικού και εκπαιδευτικού κινήματος Ελπιδοφόρα όμως ήταν η εμπειρία των αγώνων σε όσους κλάδους προχώρησαν σε κινητοποιήσεις διαρκείας με πραγματικό κόστος για το κεφάλαιο και τους εργοδότες. Ελπιδοφόρα ήταν και η εμπειρία από όλες τις προσπάθειες κοινής δράσης των ίδιων των σωματείων, με πιο χαρακτηριστική την Πρωτοβουλία Πρωτοβάθμιων Σωματείων, που δείχνει ότι μπορεί να υπάρξει συντονισμός σωματείων που να αναδεικνύει μια αγωνιστική ταξική κατεύθυνση, έξω και πέρα από λογικές παραταξιακού διαχωρισμού. Γι’ αυτό και σήμερα περισσότερο παρά ποτέ χρειάζεται να δοκιμαστεί στην πράξη η πιο πλατιά αγωνιστική ταξική ενότητα και κοινή δράση μέσα στους αγώνες όλων όσοι αναφέρονται στην ανάγκη αποτελεσματικής και νικηφόρας σύγκρουσης με τη λιτότητα, την ιδιωτικοποίηση και τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Απαιτείται ένα πλατύ μέτωπο για την συνέχιση και κλιμάκωση των αγώνων, για την αμφισβήτηση της κυρίαρχης πολιτικής και την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της εργαζόμενης πλειοψηφίας.

Για να πάρει πραγματικά σχήμα η ελπίδα και μόνιμο χαρακτήρα η απομάκρυνση από το δικομματισμό χρειάζεται μια άλλη αριστερά, αγωνιστική κα πρωτοπόρα στους αγώνες και την προσπάθεια για ενωτικά νικηφόρα κινήματα, σε πλήρη σύγκρουση με τις εργασιακές αναδιαρθρώσεις, την Ε.Ε, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και το ΝΑΤΟ, ριζοσπαστική με συνολική αμφισβήτηση του πολιτικού Η ταξική πάλη έχει αποδείξει ιστορικά ότι  μπορεί να ανατρέπει πολιτικές και συσχετισμούς.