Πρυτανικές Εκλογές, μύθοι και πραγματικότητα

Συνάδελφοι,

Διανύουμε μια περίοδο που αντιμετωπίζουμε τη σφοδρότερη επίθεση σε εκπαίδευση και εργασία. Με τα νέα μέτρα που φέρνει το ΔΝΤ και η ευρωπαϊκή ένωση σε πλήρη σύμπλευση με το ΠΑΣΟΚ και τους συμμάχους του, τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ. Μια περίοδος, όμως, που στιγματίζεται από τις έντονες αντιδράσεις και μαζικές κινητοποιήσεις του συνόλου των εργαζομένων και της νεολαίας.

Σε αυτήν την περίοδο, μέσα στο πανεπιστήμιο, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να στήσει συμμαχίες εντός του καθηγητικού μπλοκ προκειμένου να περάσει τις αλλαγές στην εκπαίδευση σε ένα κλίμα φαινομενικής ομοψυχίας με όσο το δυνατόν  λιγότερες αντιδράσεις. Προσπαθεί να διαλύσει κάθε προσπάθεια ανασυγκρότησης του πανεκπαιδευτικού μετώπου. Αυτή την περίοδο μας καλούν να ψηφίσουμε για την εκλογή πρύτανη με καθολική ψηφοφορία.

Ας δούμε όμως, τι είναι η καθολική ψηφοφορία:
Είναι μια πτυχή του νέου νόμου πλαίσιο που κατατέθηκε το 2006 ξεσήκωσε το σύνολο της πανεπιστημιακής κοινότητας  και ψηφίστηκε πραξικοπηματικά το Μάρτη του 2007 εν μέσω μιας από τις μεγαλύτερες πορείας του φοιτητικού κινήματος, που αντιμετωπίστηκε με την πλέον σκληρότερη καταστολή. Ένας νόμος πλαίσιο που σχεδόν 4 χρόνια παραμένει ανεφάρμοστος στο σύνολό του.
Η συγκεκριμένη διάταξη προβλέπει την εκλογή των οργάνων και προσώπων συνδιοίκησης του πανεπιστημίου με συμμετοχή όλων των φοιτητών(όχι όμως και ισότιμης, καθώς όλοι οι φοιτητές συνολικά συμβάλλουν στο  40% της εκλογής).

Καθολική ψηφοφορία με λίγα λόγια σημαίνει:
  • Νομιμοποίηση του πρύτανη και του πρυτανικού συμβουλίου να εφαρμόσει τους νόμους του υπουργείου παιδείας στο πανεπιστήμιο. Μερικοί από αυτούς είναι αναγνώριση των ΚΕΣ και απόδοση επαγγελματικών δικαιωμάτων στους αποφοίτους του, διαγραφές φοιτητών, αλυσίδες και προαπαιτούμενα μαθημάτων, άρση του ασύλου, μείωση της διάρκειας της εξεταστικής κλπ.
  • Αποδυνάμωση της διεκδίκησης των συμφερόντων μας και της πίεσης για απόσπαση πολιτικών αποφάσεων ενάντια στους αντιεκπαιδευτικούς νόμους. Το πρυτανικό συμβούλιο θα μπορεί να περνάει όποιους νόμους θέλει για το πανεπιστήμιο, επικαλούμενο ότι εκφράζει την πλειοψηφία των φοιτητών.
  • Ενίσχυση των πελατειακών και κομματικών σχέσεων, από τη στιγμή που οι παρατάξεις των ΔΑΠ και ΠΑΣΠ θα μας καλούν να ψηφίσουμε το τάδε νεοδημοκράτη ή πασόκο πρύτανη. Ή από τη στιγμή που για να ψηφίσουμε κάποιον θα καλείται να μας υπόσχεται ατομικά κάποιες ‘διευκολύνσεις’.
Ερώτηση1: «δεν είναι καλό να έχουμε λόγο όλοι για το ποιος θα είναι πρύτανης ή πρόεδρος του τμήματος;»
Ο ρόλος του κάθε πρόεδρου ή πρύτανη είναι να εφαρμόζει το νόμο του υπουργείου παιδείας και όχι να πηγαίνει ενάντια σε αυτόν. Επομένως, όποιος και να είναι αυτός, από άποψη χαρακτήρα, έχει συγκεκριμένες αρμοδιότητες. Ιστορικά, ποτέ δεν έχει υπάρξει αντίδραση παρά μόνο όταν το φοιτητικό κίνημα πίεζε μαζικά.

Ερώτηση2: «με αυτόν τον τρόπο δεν καταπολεμάμε τις πελατειακές σχέσεις ανάμεσα σε παρατάξεις-καθηγητές;»
Σαφώς και όχι, μια τέτοια αντίληψη που υπάρχει στην κοινωνία και ενισχύεται στο πανεπιστήμιο από τις δυνάμεις των ΔΑΠ και ΠΑΣΠ. Το μόνο όπλο που έχουμε ενάντια σε αυτό είναι ο συλλογικός και μαζικός μας αγώνας από εμάς τους ίδιους και όχι η ανάθεση σε κάποιους άλλους να υπερασπιστούν τα συμφέροντά μας αντί για εμάς.

Ως φοιτητικός σύλλογος, αυτό που μας αντιστοιχεί είναι, συλλογικά και σε συντονισμό με τους υπόλοιπους φοιτητικούς συλλόγους, να βρισκόμαστε στην πρυτανεία την Τετάρτη 26 Μάη  και να κάνουμε κατάληψη του κτιρίου τη μέρα εκείνη μαζικά. Να καταστήσουμε σαφές ότι δεν θα ενισχύσουμε καμία εκλογή πρύτανη και προέδρου, να καλέσουμε και το σύνολο των φοιτητών και καθηγητών να κάνουν το ίδιο. Να απαιτήσουμε να παρθεί πίσω ο νέος νόμος πλαίσιο και το σύνολο των αντιδραστικών μέτρων που έρχονται στο πανεπιστήμιο.

Χτες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά, σήμερα είναι η ώρα…
Με μαζικούς, ανυποχώρητους και νικηφόρους αγώνες συνεχίζουμε δίνοντας τους αγώνες της γενιάς μας..

ΠΑΣΠ, μια υπεύθυνα ανεύθυνη δύναμη

Η παρωδία συνεχίζεται. Η «υπεύθυνη» δύναμη της σχολής εν ονόματι ΠΑΣΠ, αποδεικνύει για άλλη μια φορά την αξία των τριών εδρών της στο Δ.Σ., κάνοντας περήφανο τον κάθε ένα από τους περσινούς ψηφοφόρους της στις φοιτητικές εκλογές. Η ιστορία ξεκινάει στις Γενικές Συνελεύσεις του προηγούμενου διαστήματος όπου η αγωνιστική ΠΑΣΠ, πρώτα στηρίζει στη μία το πλαίσιο αντικατάληψης, λέγοντας ότι η τότε τρέχουσα περίοδος (βλ. νέα μέτρα λιτότητας) δεν χρειαζόταν την κατάληψη ως μέσο πάλης (αν όχι τότε, τότε πότε;) από τους φοιτητές, ενώ μεταξύ των δύο αγωνιστικών πλαισίων του δεύτερου γύρου (ΑΡΣΗ/Υ-ΕΑΑΚ και ΜΑΣ) της τελευταίας συνέλευσης, αποφασίζει να μη στηρίξει κανένα.
Λίγο καιρό μετά, στην αρχή της προηγούμενης εβδομάδας (26/4), και βρισκόμαστε μάρτυρες αντιπαραθέσεων δια μπράβου, ροπάλου και ξύλου μεταξύ ΠΑΣΠ και ΔΑΠ στα ΑΘΕ, θέλοντας να πολώσουν πολιτικά το κλίμα ανάμεσα τους εν’οψιν εκλογών, εν απουσία πολιτικών επιχειρημάτων.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά…
Σε δύο Δ.Σ. που καλέστηκαν συνεχόμενες μέρες, το ένα από την ΑΡΣΗ/Υ-ΕΑΑΚ για ορισμό συνέλευσης πριν την πρωτομαγιά, ώστε να δοθεί η ευκαιρία στο φοιτητικό σύλλογο να συζητήσει εξελίξεις (όπως την είσοδο της χώρας στο Δ.Ν.Τ.) αλλά και να συνεχίσει με νέες κινηματικές διαδικασίες κόντρα στην κυβερνητική πολιτική, και το δεύτερο την επομένη από την ΠΚΣ, για να μετακινηθεί η συνέλευση που αποφασίστηκε για μετά την πρωτομαγιά (!!!) επειδή υπάρχει εκδήλωση του ΚΚΕ (και δεν είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιείται αυτό το τόσο σοβαρό επιχείρημα), η «υπεύθυνη» δύναμη αλλάζει γνώμη από τη μία μέρα στην άλλη, χωρίς τοποθέτηση.
Στο πρώτο Δ.Σ., αυτό της Τρίτης υπήρχαν δύο προτάσεις. Η μία, από την ΑΡΣΗ/Υ-ΕΑΑΚ, έβλεπε συνέλευση την Πέμπτη, για να μπορέσει ο σύλλογος να συζητήσει και να παρθεί μια αγωνιστική απόφαση που θα βγάζει τον κόσμο στο δρόμο κόντρα σε όσα μας φέρνουν. Η άλλη, από τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, που γενικά ως δύναμη βλέπει και τις συνελεύσεις ως κάτι το ενοχλητικό και δε βλέπει κανένα λόγο για κινητοποίηση των φοιτητών (αφού ΠΑΣΟΚ-ΝΔ έχουν κάνει προφανές τα τελευταία χρόνια πως λειτουργούν με ταυτόσημες γραμμές, και αυτό προωθούν και οι παρατάξεις τους εντός των Πανεπιστημίων), βάζει συνέλευση την Τρίτη, μετά την πρωτομαγιά.
Η ΠΑΣΠ λοιπόν, η «υπεύθυνη» δύναμη με τις 3 έδρες, την Τρίτη πιέστηκε και τελικά στήριξε την τοποθέτηση της ΑΡΣΗ/Υ, η οποία έβλεπε το σύλλογο την Πέμπτη σε συνέλευση, το σύλλογο να συζητάει για τα όσα των αγγίζουν και τον απασχολούν στη δύσκολη συγκυρία που βρισκόμαστε (ΔΝΤ, νέα μετρά, αναγνώριση επαγγελματικών δικαιωμάτων στους αποφοίτους των ΚΕΣ. Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων).
Αν και τελικά, ο αγωνιστικός χαρακτήρας της ΠΑΣΠ κράτησε όσο το δελτίο των 8. Στο Δ.Σ. της Τετάρτης λοιπόν, καλεσμένο από την ΠΚΣ, η ΠΑΣΠ κάνει στροφή 180 μοιρών και ψηφίζει υπέρ της πρότασης της ΠΚΣ για μετάθεση της συνέλευσης την Τρίτη (μέχρι την προηγούμενη, βλ. πρόταση ΔΑΠ, την οποία προφανώς και δε μπορούσε να υπερψηφίσει μία μέρα μετά το ξύλο). Επειδή όμως δεν έχουμε δημοσιογραφικό ρόλο, και το τι έγινε λίγο-πολύ γνωστό είναι, ας πάμε στο ζουμί της υπόθεσης. Το τι ρόλο έχει τελικά η ΠΑΣΠ στο πανεπιστήμιο.
Η ΠΑΣΠ δε βλέπει ανάταση του φοιτητικού κινήματος, δε βλέπει ότι μπορούν να υπάρξουν νίκες μέσα από φοιτητικούς αγώνες, δε θέλει να πάει κόντρα στην κυβέρνησή της. Θέλει να φοράει το αγωνιστικό προσωπείο μία στο τόσο για να ενσωματώνει ανθρώπους που θέλουν να αγωνιστούν, αλλά θέλει ταυτόχρονα να τους καταστέλλει με πράξεις όπως τη μετάθεση συνελεύσεων φέτος, την ψήφιση πλαισίων που δεν βάζουν καμία κινητοποίηση ενάντια στα νέα μέτρα, ακόμα το μπλοκάρισμα συνελεύσεων πέρσι μέσα από το ΔΣ. Εκτελεί το πλέον ύπουλο έργο, να πουλάει δήθεν αγώνες προς τα έξω, και στο εσωτερικό της (όταν δεν πλακώνεται αναμεταξύ της, βλ. σεζόν 2008-2009) φροντίζει να βάζει τους φοιτητές στη διαδικασία της ανάθεσης (αράξτε εσείς, θα τα κάνουμε εμείς για εσάς) για να μην κινητοποιείται ο κόσμος, στέλνοντας τους σε πάρτυ και φροντίζοντας να τους προσφέρουν σημειώσεις, για να έρχεται τελικά στις ΓΣΤ και να μην τοποθετείται για τίποτα απολύτως, να έρχεται στις ΓΣΣ και να πηγαίνει δήθεν κόντρα στην κυβέρνηση χωρίς να βάζει κανένα δρόμο στους φοιτητές για να παλέψουν, να προσπαθεί να ενσωματώσει πολιτικά ακόμα και πορείες όπως του Πολυτεχνείου, βάζοντας τους φοιτητές πίσω από το δικό της κομματικό πανό αντί για των φοιτητικών συλλόγων, για να τους έχει να φωνάζουν «ΠΑΣΠ ιδέα, ΠΑΣΠ ιδέα…»
Πλέον λειτουργεί ως το καλύτερο εργαλείο της κυβέρνησης για να περνάνε στα κρυφά και από την πίσω πόρτα όλα τα μέτρα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, του εργασιακού, του ασφαλιστικού, χωρίς καμία ουσιαστική αντίδραση από τους φοιτητές.
Ως ΑΡΣΗ/Υ-ΕΑΑΚ πιστεύουμε ότι η μόνη λύση είναι οι μαζικοί κοινωνικοί αγώνες για να παρθούν πίσω όλα τα αντιλαϊκά και αντεκπαιδευτικά μέτρα. Μέσα από μαζικές γενικές συνελεύσεις να παρθούν οι απαιτούμενες αποφάσεις, για το συντονισμό με τους άλλους συλλόγους και τα σωματεία σε μια πανελλαδική, μαζική αντίσταση. Για ένα φοιτητικό κίνημα και ένα εργατικό κίνημα τόσο δυνατά, που καμία κυβέρνηση δε θα μπορεί να τα αγνοήσει ή να τα σταματήσει.
Χθες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά, σήμερα είναι η μέρα για να αγωνιστούμε!

Κανένας νέος – φοιτητής – εργαζόμενος ανασφάλιστος!

Εδώ και μεγάλο διάστημα έχει ξεκινήσει μία ατέρμονη συζήτηση γύρω από τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων και την ενδεχόμενη κατάρρευσή τους. ¨Τα ασφαλιστικά ταμεία δεν έχουν λεφτά για τις συντάξεις και την υγεία¨,¨ Είναι μεγάλος ο αριθμός των συνταξιούχων σε σχέση με τους εν ενεργεία εργαζόμενους ¨… είναι μερικά μόνο από τα ιδεολογήματα που ακούγονται από κάθε κυβερνητικό εκπρόσωπο (ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ) πριν από μια αντΪασφαλιστική μεταρρύθμιση. Όλη αυτή η κινδυνολογία περιγράφει την πραγματικότητα αλλά ταυτόχρονα αποπροσανατολίζει την κουβέντα από τις πραγματικές αιτίες που έχουν οδηγήσει την κατάσταση σε αυτό το αδιέξοδο. Είναι αλήθεια πως τα ασφαλιστικά ταμεία παρουσιάζουν μεγάλες ελλείψεις στα αποθεματικά τους με αποτέλεσμα να δανείζονται για να μπορούν να καλύψουν τις πάγιες ανάγκες τους. Είναι αλήθεια πως τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων τζογάρονταν στο χρηματιστήριο για την φαινομενική ανάπτυξη και την είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Οι απαντήσεις όμως δεν αναζητήθηκαν ποτέ στην βάση του προβλήματος αλλά σε λύσεις που απλά ανέβαλλαν την κατάρρευση για 2 ή 3 χρόνια.

Παράδειγμα είναι οι αλλαγές στο ασφαλιστικό από την Πετραλιά την περίοδο της ΝΔ και οι δηλώσεις του τωρινού πρωθυπουργού Παπανδρέου πως θα προωθήσει νέα ασφαλιστική μεταρρύθμιση για την ¨σωτηρία¨ των ταμείων. Όλα αυτά αναδεικνύουν πως το ζήτημα της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης δεν είναι εξασφαλισμένο στους εργαζόμενους αλλά ούτε και έξω από τα αντιλαϊκά μέτρα για την έξοδο από την κρίση που προωθεί η κυβέρνηση. Πιο αναλυτικά το νέο ασφαλιστικό που θέλει να περάσει η κυβέρνηση περιλαμβάνει μία πλήρης αλλαγή της κοινωνικής ασφάλισης με τη μορφή που την ξέραμε σε ένα πιο σκληρό νεοφιλελεύθερο μοντέλο που έχει ως βάση του ανταποδοτικά κριτήρια για την ασφάλιση του κάθε εργαζομένου, εξίσωση των ορίων ηλικίας και εξύψωση τους προς τα πάνω, αισθητή μείωσης της βασικής σύνταξης και έπεται και συνέχεια.

Τρεις είναι οι κυριότεροι λόγοι που έχει δεχθεί τόσο σοβαρό πλήγμα τα αποθεματικά των ταμείων.

1 )Το γεγονός ότι σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό δεν αποδίδονται οι ασφαλιστικές εισφορές στα ταμεία.

2) Η ληστρική χρησιμοποίηση των αποθεματικών τους από το κράτος. Κάτι τέτοιο δεν οφείλετε απλά σε «κακή» διαχείριση των χρημάτων αλλά αποτελεί μία ξεκάθαρη νεοφιλελεύθερη πολιτική επιλογή ένα μέρος των αποθεματικών να τζογάρεται ή να επενδύεται αλλού.

3) Η παγίωση της ανασφάλιστης εργασίας και των ελαστικών σχέσεων εργασίας, ειδικότερα την τελευταία εικοσαετία. Η ανασφάλιστη εργασία, είναι και η απάντηση στην αναλογία εργαζόμενων-συνταξιούχων που χρησιμοποιούσε η Πετραλιά. Συγκεκριμένα, μεγάλος αριθμός εργαζομένων δουλεύουν χωρίς ασφάλιση-ένσημα μειώνοντας έτσι δραματικά τις εισφορές των ασφαλιστικών ταμείων ετησίως. Για αυτό βέβαια δεν φταίνε οι εργαζόμενοι που αναγκάζονται να δουλεύουν ανασφάλιστοι αλλά κυρίαρχα οι κυβερνήσεις που με την ανοχή τους έχουν παγιώσει τις σχέσεις εργασίας αυτές και σαν λύση προτείνουν την αυτασφάλιση των εργαζομένων σε ιδιωτικές εταιρίες. Καταρρίπτεται έτσι ένας από τους κύριους πυλώνες του κοινωνικού κράτους και μία από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις του εργατικού κινήματος, η δημόσια κοινωνική ασφάλιση. Αυτή όμως κατοχυρώνεται στην εργασία –κάθε άνθρωπος που δουλεύει πρέπει να έχει την δυνατότητα να εξασφαλίσει το μέλλον του για τα χρόνια πού δεν θα μπορεί να εργάζεται και υγειονομική περίθαλψη κατά την διάρκεια του εργασιακού του βίου και μετά. Αυτό είναι ευθύνη του κράτους και της εργοδοσίας που καρπώνονται περισσότερο τα αποτελέσματα της δουλείας των εργαζομένων .Είναι εύκολα αντιληπτό από τα παραπάνω πως το ζήτημα ασφάλισης- ένσημο είναι ο ακρογωνιαίος λίθος για την δημόσια κοινωνική ασφάλιση και για την επιβίωση των εργαζομένων-συνταξιούχων. Οι ανασφάλιστοι με την απουσία του ενσήμου χάνουν κάθε δικαίωμα στην εξασφάλιση αυτή παρόλο που εργάζονται.

Μέσα σε αυτή την δίνη της ανασφάλιστης εργασίας μεγάλο αριθμό αποτελούν και οι εργαζόμενοι συμφοιτητές μας. Δεν είναι λίγοι οι φοιτητές που δουλεύουν ακόμα και με μικρότερο μεροκάματο από την σύμβαση του αντίστοιχου σωματείου. Πάνω από το 70%-80% των φοιτητών που εργάζονται δεν παίρνουν ένσημα, είναι δηλαδή ανασφάλιστοι. Παράγουν χωρίς καμία εξασφάλιση. Χρησιμοποιούνται από τους εργοδότες για όσο καιρό αυτοί θέλουν αναγκάζοντας τους νέους αυτούς να αλλάζουν συνεχώς εργασιακό περιβάλλον απουσία ουσιαστικού δωρεάν εκπαιδευτικού συστήματος οδηγεί συμφοιτητές μας να εργάζονται στα Γκουαντάναμο του εργασιακού μεσαίωνα όπως στην Αγίου Νικολάου, ντελίβερι, νυχτοκάματα κ.α. Τροφοδοτείται και αναπαράγεται με την εκμετάλλευση των εργαζόμενων φοιτητών ένα συνεχόμενο και εντεινόμενο χτύπημα στις σταθερές σχέσεις εργασίας σε κάθε τοπική κοινωνία.

Για αυτή την κατάσταση πρέπει να πάρει θέση το εργατικό κέντρο Πάτρας. Ως ΕΑΑΚ καλούμε όλους τους φοιτητές που εργάζονται να τοποθετηθούν στις φοιτητικές συνελεύσεις για την εργασιακή τους εμπειρία και να καθοριστούν μέσα από τις αποφάσεις των συνελεύσεων όλες οι διαδικασίες και οι κινητοποιήσεις για την οργάνωση τους σε σωματεία και την στήριξη των συναδέλφων αυτών με στόχο την ασφάλιση τους. Η εργασία δεν είναι επαιτεία ούτε χαρτζιλίκομα για αυτό έχει πέρα από υποχρεώσεις και δικαιώματα που οφείλουν οι φοιτητές να υπερασπιστούν. Το φοιτητικό κίνημα μαζί με το εργατικό-λαϊκό κίνημα πρέπει να αγωνιστούν μαζί για το δικαίωμα στην γνώση την εργασία την δημόσια υγεία δείχνοντας τον τρόπο για να μην πληρώσει ο λαός την κρίση τους μέσα από την καθημερινή πάλη σε όλους τους χώρους μόρφωσης και εργασίας.

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ….

…ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!

powered by Blogger | WordPress by Newwpthemes | Converted by BloggerTheme