Εδώ και μεγάλο διάστημα έχει ξεκινήσει μία ατέρμονη συζήτηση γύρω από τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων και την ενδεχόμενη κατάρρευσή τους. ¨Τα ασφαλιστικά ταμεία δεν έχουν λεφτά για τις συντάξεις και την υγεία¨,¨ Είναι μεγάλος ο αριθμός των συνταξιούχων σε σχέση με τους εν ενεργεία εργαζόμενους ¨… είναι μερικά μόνο από τα ιδεολογήματα που ακούγονται από κάθε κυβερνητικό εκπρόσωπο (ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ) πριν από μια αντΪασφαλιστική μεταρρύθμιση. Όλη αυτή η κινδυνολογία περιγράφει την πραγματικότητα αλλά ταυτόχρονα αποπροσανατολίζει την κουβέντα από τις πραγματικές αιτίες που έχουν οδηγήσει την κατάσταση σε αυτό το αδιέξοδο. Είναι αλήθεια πως τα ασφαλιστικά ταμεία παρουσιάζουν μεγάλες ελλείψεις στα αποθεματικά τους με αποτέλεσμα να δανείζονται για να μπορούν να καλύψουν τις πάγιες ανάγκες τους. Είναι αλήθεια πως τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων τζογάρονταν στο χρηματιστήριο για την φαινομενική ανάπτυξη και την είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Οι απαντήσεις όμως δεν αναζητήθηκαν ποτέ στην βάση του προβλήματος αλλά σε λύσεις που απλά ανέβαλλαν την κατάρρευση για 2 ή 3 χρόνια.

Παράδειγμα είναι οι αλλαγές στο ασφαλιστικό από την Πετραλιά την περίοδο της ΝΔ και οι δηλώσεις του τωρινού πρωθυπουργού Παπανδρέου πως θα προωθήσει νέα ασφαλιστική μεταρρύθμιση για την ¨σωτηρία¨ των ταμείων. Όλα αυτά αναδεικνύουν πως το ζήτημα της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης δεν είναι εξασφαλισμένο στους εργαζόμενους αλλά ούτε και έξω από τα αντιλαϊκά μέτρα για την έξοδο από την κρίση που προωθεί η κυβέρνηση. Πιο αναλυτικά το νέο ασφαλιστικό που θέλει να περάσει η κυβέρνηση περιλαμβάνει μία πλήρης αλλαγή της κοινωνικής ασφάλισης με τη μορφή που την ξέραμε σε ένα πιο σκληρό νεοφιλελεύθερο μοντέλο που έχει ως βάση του ανταποδοτικά κριτήρια για την ασφάλιση του κάθε εργαζομένου, εξίσωση των ορίων ηλικίας και εξύψωση τους προς τα πάνω, αισθητή μείωσης της βασικής σύνταξης και έπεται και συνέχεια.

Τρεις είναι οι κυριότεροι λόγοι που έχει δεχθεί τόσο σοβαρό πλήγμα τα αποθεματικά των ταμείων.

1 )Το γεγονός ότι σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό δεν αποδίδονται οι ασφαλιστικές εισφορές στα ταμεία.

2) Η ληστρική χρησιμοποίηση των αποθεματικών τους από το κράτος. Κάτι τέτοιο δεν οφείλετε απλά σε «κακή» διαχείριση των χρημάτων αλλά αποτελεί μία ξεκάθαρη νεοφιλελεύθερη πολιτική επιλογή ένα μέρος των αποθεματικών να τζογάρεται ή να επενδύεται αλλού.

3) Η παγίωση της ανασφάλιστης εργασίας και των ελαστικών σχέσεων εργασίας, ειδικότερα την τελευταία εικοσαετία. Η ανασφάλιστη εργασία, είναι και η απάντηση στην αναλογία εργαζόμενων-συνταξιούχων που χρησιμοποιούσε η Πετραλιά. Συγκεκριμένα, μεγάλος αριθμός εργαζομένων δουλεύουν χωρίς ασφάλιση-ένσημα μειώνοντας έτσι δραματικά τις εισφορές των ασφαλιστικών ταμείων ετησίως. Για αυτό βέβαια δεν φταίνε οι εργαζόμενοι που αναγκάζονται να δουλεύουν ανασφάλιστοι αλλά κυρίαρχα οι κυβερνήσεις που με την ανοχή τους έχουν παγιώσει τις σχέσεις εργασίας αυτές και σαν λύση προτείνουν την αυτασφάλιση των εργαζομένων σε ιδιωτικές εταιρίες. Καταρρίπτεται έτσι ένας από τους κύριους πυλώνες του κοινωνικού κράτους και μία από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις του εργατικού κινήματος, η δημόσια κοινωνική ασφάλιση. Αυτή όμως κατοχυρώνεται στην εργασία –κάθε άνθρωπος που δουλεύει πρέπει να έχει την δυνατότητα να εξασφαλίσει το μέλλον του για τα χρόνια πού δεν θα μπορεί να εργάζεται και υγειονομική περίθαλψη κατά την διάρκεια του εργασιακού του βίου και μετά. Αυτό είναι ευθύνη του κράτους και της εργοδοσίας που καρπώνονται περισσότερο τα αποτελέσματα της δουλείας των εργαζομένων .Είναι εύκολα αντιληπτό από τα παραπάνω πως το ζήτημα ασφάλισης- ένσημο είναι ο ακρογωνιαίος λίθος για την δημόσια κοινωνική ασφάλιση και για την επιβίωση των εργαζομένων-συνταξιούχων. Οι ανασφάλιστοι με την απουσία του ενσήμου χάνουν κάθε δικαίωμα στην εξασφάλιση αυτή παρόλο που εργάζονται.

Μέσα σε αυτή την δίνη της ανασφάλιστης εργασίας μεγάλο αριθμό αποτελούν και οι εργαζόμενοι συμφοιτητές μας. Δεν είναι λίγοι οι φοιτητές που δουλεύουν ακόμα και με μικρότερο μεροκάματο από την σύμβαση του αντίστοιχου σωματείου. Πάνω από το 70%-80% των φοιτητών που εργάζονται δεν παίρνουν ένσημα, είναι δηλαδή ανασφάλιστοι. Παράγουν χωρίς καμία εξασφάλιση. Χρησιμοποιούνται από τους εργοδότες για όσο καιρό αυτοί θέλουν αναγκάζοντας τους νέους αυτούς να αλλάζουν συνεχώς εργασιακό περιβάλλον απουσία ουσιαστικού δωρεάν εκπαιδευτικού συστήματος οδηγεί συμφοιτητές μας να εργάζονται στα Γκουαντάναμο του εργασιακού μεσαίωνα όπως στην Αγίου Νικολάου, ντελίβερι, νυχτοκάματα κ.α. Τροφοδοτείται και αναπαράγεται με την εκμετάλλευση των εργαζόμενων φοιτητών ένα συνεχόμενο και εντεινόμενο χτύπημα στις σταθερές σχέσεις εργασίας σε κάθε τοπική κοινωνία.

Για αυτή την κατάσταση πρέπει να πάρει θέση το εργατικό κέντρο Πάτρας. Ως ΕΑΑΚ καλούμε όλους τους φοιτητές που εργάζονται να τοποθετηθούν στις φοιτητικές συνελεύσεις για την εργασιακή τους εμπειρία και να καθοριστούν μέσα από τις αποφάσεις των συνελεύσεων όλες οι διαδικασίες και οι κινητοποιήσεις για την οργάνωση τους σε σωματεία και την στήριξη των συναδέλφων αυτών με στόχο την ασφάλιση τους. Η εργασία δεν είναι επαιτεία ούτε χαρτζιλίκομα για αυτό έχει πέρα από υποχρεώσεις και δικαιώματα που οφείλουν οι φοιτητές να υπερασπιστούν. Το φοιτητικό κίνημα μαζί με το εργατικό-λαϊκό κίνημα πρέπει να αγωνιστούν μαζί για το δικαίωμα στην γνώση την εργασία την δημόσια υγεία δείχνοντας τον τρόπο για να μην πληρώσει ο λαός την κρίση τους μέσα από την καθημερινή πάλη σε όλους τους χώρους μόρφωσης και εργασίας.

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ….

…ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!