“Το 2011 θα είναι η χρονιά των αλλαγών στην παιδεία” δηλώνει η υπουργός παιδείας της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, της κυβέρνησης δηλαδή που έθεσε τη χώρα υπό το καθεστώς του μνημονίου και δημιούργησε την πιο ζοφερή πραγματικότητα που έχουν γνωρίσει ποτέ οι εργαζόμενοι και η νεολαία σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο. Οι αλλαγές αυτές είναι επί της ουσίας η συνέχιση των καταστροφικών αυτών μέτρων στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Ο νέος Νόμος-Πλαίσιο της Διαμαντοπούλου έρχεται να καταστρέψει κάθε έννοια δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης, να μεταλλάξει το ελληνικό πανεπιστήμιο σε ένα πλήρως αποστειρωμένο και υποταγμένο στις ανάγκες της αγοράς χώρο, και να ακυρώσει κάθε δυνατότητα εργασιακής αποκατάστασης. Είναι για μας χρέος και ιστορικό καθήκον να υψώσουμε τείχη αντίστασης και να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα και τις ανάγκες μας.

Ας δούμε όμως τι πρόκειται να φέρει η ψήφιση του Νέου Νόμου-Πλαίσιο που τοποθετείται στις αρχές του Γενάρη (μαζί με το νομοσχέδιο της δια βίου μάθησης και τις εξελίξεις με τα κολέγια):

Διαγραφές φοιτητών μετά από ένα συγκεκριμένο έτος φοίτησης, προαπαιτούμενα περασμένα μαθήματα (αλυσίδες μαθημάτων) ως προϋπόθεση εγγραφής στο επόμενο εξάμηνο, κατάργηση εξεταστικών περιόδων και μετατροπή των ακαδημαϊκών διαλέξεων σε υποχρεωτικές παρακολουθήσεις με συνεχή εξέταση των φοιτητών (τεστ) δημιουργούν μια εξαντλητική καθημερινότητα ενώ προωθούνται ήδη αλλαγές στα προγράμματα σπουδών των σχολών στην κατεύθυνση αυτή (κάτι που συζητιέται έντονα και στη σχολή μας) .

Χαρακτηριστικός είναι και ο τρόπος εισαγωγής που προβλέπεται για τους πρωτοετείς φοιτητές – πρώτα στο ίδρυμα και μετά από ένα έτος “αξιολόγησης” στις σχολές-τμήματα – που θα έχουν να αντιμετωπίσουν μια “τετάρτη λυκείου” με δεύτερες πανελλήνιες…

Συγχώνευση, συνένωση, ακόμη και κατάργηση τμημάτων και όλα αυτά με άξονα την ανταποδοτική χρηματοδότηση. Άρα λοιπόν η χρηματοδότηση των ιδρυμάτων θα εξαρτάται αποκλειστικά από τον ρυθμό προσαρμογής τους στο σύνολο των μεταρρυθμίσεων αλλιώς θα ακολουθήσουν το παράδειγμα των ιδρυμάτων που θα έχουν κλείσει πρώτα (λες και δεν είναι οι προηγούμενες κυβερνήσεις τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ που άνοιγαν σχολές για να ικανοποιήσουν τους περιβόητους διορισμούς τους!).

Παράλληλα, μετά το ηλεκτρονικό σύγγραμμα που από την επόμενη χρονιά θα αντικαταστήσει πλήρως το βιβλίο (με τα έξοδα εκτύπωσης εξ ολοκλήρου στο φοιτητή), στην ίδια ανταποδοτική λογική θεσπίζεται πλέον και το “κουπόνι”. Το κουπόνι που αντιστοιχεί σε κάθε φοιτητή αποτελεί επί της ουσίας “επιδότηση”, ανάλογα με την απόδοσή του, στο κάθε εκπαιδευτικό ίδρυμα για να καλύψει αυτονόητες ανάγκες όπως πάσο, δωρεάν σίτιση-στέγαση, συγγράμματα κτλ. Όχι μόνο δεν διευκολύνεται λοιπόν ο φοιτητής (ιδιαίτερα αν είναι αναγκασμένος να εργάζεται), αλλά αντίθετα περικόπτονται οι φοιτητικές παροχές αφού αφενός το κάθε ίδρυμα υποχρεώνεται να τις καλύπτει “αυτοτελώς” (και άρα αυτοβούλως…) αφετέρου καλείται ο καθένας να τις διεκδικεί πλέον ατομικά.

Το πτυχίο που μέχρι τώρα ήταν η μόνη προϋπόθεση για να δουλέψει ένας απόφοιτος-μελλοντικός εργαζόμενος μετατρέπεται σε ένα άθροισμα δεξιοτήτων – ατομικό φάκελο προσόντων που κατατάσσονται σε μια 8βάθμια κλίμακα (Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων). Αναιρείται δηλαδή η δυνατότητα των αποφοίτων να διεκδικούν συλλογικά με βάση το πτυχίο τους. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι καταργούνται οι υποχρεώσεις είτε του κράτους είτε του εργοδότη απέναντι στον απόφοιτο, δηλαδή δεν κατοχυρώνεται ούτε κατώτερο όριο μισθού, ούτε ανθρώπινες συνθήκες εργασίας.

Τα πρυτανικά συμβούλια πλέον δεν θα εκλέγονται από την ακαδημαϊκή κοινότητα αλλά θα διορίζονται από μια επιτροπή του υπουργείου Παιδείας και Ευρωπαίων συμβούλων (για πολλούς από τους οποίους ήδη αποκαλύπτεται η βρόμικη ιστορία τους με χρηματισμούς, πελατειακές σχέσεις με φοιτητές κτλ) αλλά και “μάνατζερ” που θα “διασφαλίζουν” τη σωστή λειτουργία στα πλαίσια της αγοράς. Επιπλέον, και σε συνδυασμό με τον δημοτικό “Καλλικράτη” δημιουργούνται περιφερειακά συμβούλια που θα “συντονίζουν” τα προηγούμενα, περιθωριοποιώντας συνολικά τα υπάρχοντα όργανα. Αυτό έχει δύο όψεις: Από τη μία τα νέα διοικητικά συμβούλια θα είναι επί της ουσίας το μακρύ χέρι της κυβέρνησης στα πανεπιστήμια με μόνο στόχο την προώθηση της κυβερνητικής πολιτικής. Από την άλλη οι φοιτητές και οι φοιτητικοί σύλλογοι δεν θα έχουν καμία δυνατότητα να υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους σε διαδικασίες όπως η σύγκλητος και οι συνελεύσεις τμημάτων, οι οποίες παρόλο που δεν εξασφαλίζουν ισότιμη φοιτητική συμμετοχή, έχουν αποτελέσει βήμα στο παρελθόν για διεκδικήσεις όπως δωρεάν φοιτητικές παροχές, ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών, από κοινού (φοιτητών-καθηγητών) καταδίκες προηγούμενων νομοσχεδίων, υπεράσπιση του Ασύλου και πολλά άλλα. Ουσιαστικά λοιπόν αφαιρείται από τους φοιτητές οποιοσδήποτε ρόλος στη διαδικασία λήψης αποφάσεων για ό,τι αφορά την ζωή και την καθημερινότητά τους μέσα στο πανεπιστήμιο! Αξιοσημείωτη είναι επίσης και η κατάργηση του ενιαίου μισθολογίου για τους καθηγητές, επί της ουσίας δηλαδή η αμοιβή τους θα καθορίζεται μετά από ατομική διαπραγμάτευση με τη διοίκηση…

Έχουμε ήδη καθυστερήσει. Ο διάλογος στις σχολές πρέπει να ξεκινήσει άμεσα και οι γενικές συνελεύσεις να ναι πιο μαζικές από ποτέ. Είναι χρέος του καθενός να ενημερώνει το συμφοιτητή του για τις εξελίξεις, να συζητάει, να προβληματίζεται. Ένα είναι το σίγουρο, τα όνειρα και οι προσδοκίες όλων μας όταν μπαίναμε στη σχολή καταπατούνται χωρίς να μας ρωτήσει κανείς και όσο και αν προσπαθούν ΔΑΠ, ΠΑΣΠ, βολεμένοι καθηγητές αλλά και τα Μ.Μ.Ε. να μας πείσουν να υποστούμε την νέα πραγματικότητα η αξιοπρέπεια μας θα είναι η πρώτη που θα εξεγερθεί.

ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΓΕΝΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΖΗΣΕΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ – ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΤΥΧΙΑ