ΚΑΛΕΣΜΑ ΑΓΩΝΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΦΟΙΤΗΤΗ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΗ, ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΦΟΡΕΑ, ΣΕ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ

Ο λαός στο προσκήνιο!

Η συγκυρία που διανύουμε χρωματίζεται από ανάταση του λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος απέναντι στην πολιτική της συγκυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Το ξεδίπλωμα της κρίσης κάνει περισσότερο από ποτέ εμφανές ότι η πολιτική αυτή στοχεύει στην πιο βίαιη αναίρεση των κεκτημένων και δικαιωμάτων του λαϊκού κινήματος. Τη στιγμή που ο παραγόμενος πλούτος φτάνει στο ζενίθ του, ενώ η ανεργία διογκώνεται, κοινωνικά αγαθά και δημοκρατικά δικαιώματα που κατακτήθηκαν από τους αγώνες του λαού θυσιάζονται στο βωμό του χρέους. Τώρα μας παρουσιάζουν την κρίση ως «ευκαιρία». Είτε ως «θυσία- αναγκαίο κακό» είτε ως «ευκαιρία» υπολόγιζαν χωρίς το λαό και τη νεολαία που το τελευταίο διάστημα έχουν προχωρήσει σε μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις, σε πανελλαδικές απεργίες, σε μορφές πάλης και αγώνα που ξεπερνούν τις αντοχές και τα όρια που γνωρίζαμε. Ο αποφασιστικός αγώνας μέχρι τέλους των απεργών στη Χαλυβουργία και όλων των εργαζομένων που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις, που ολοένα και περισσότερο κάθε μέρα συμμετέχουν στις λαϊκές συνελεύσεις της γειτονιάς τους, στήνοντας δίκτυα αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης, οι φοιτητές που αντιστέκονται στην απαξίωση του πανεπιστημίου και των σπουδών τους καθημερινά και οι μέρες των μεγάλων μαζικών λαϊκών εκρήξεων που ζήσαμε, δείχνουν ότι αυτή η αντιλαϊκή πολιτική και αυτή η λαίλαπα μέτρων μπορούν να ανατραπούν οριστικά.

Η νεολαία στο δρόμο του αγώνα

Μέσα σε αυτή την λαίλαπα, η νεολαία που καλείται σήμερα να ζήσει χειρότερα από κάθε άλλη γενιά, βγαίνει δυναμικά στο προσκήνιο με αγώνες που ξεπερνούν τα τείχη του Πανεπιστημίου, με αναβαθμισμένο ρόλο στη συμμετοχή της σε όλες τις κινητοποιήσεις του προηγούμενου διαστήματος. Το φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα με τους μεγάλους αγώνες του Σεπτεμβρίου και την συνεχή του δράση απέναντι στην προσπάθεια εφαρμογής κάθε πτυχής του νόμου δείχνει τον δρόμο της νίκης. Οι εκλογές των Συμβουλίων Διοίκησης που δεν έχουν διεξαχθεί σε κανένα ίδρυμα πανελλαδικά, η αντικατάσταση της πρώην υπουργού παιδείας και το πέρασμα της σκυτάλης στο Μπαμπινιώτη, πρόσωπο «γενικού κύρους», το πάγωμα των νόμων για το νέο πανεπιστήμιο, η προσπάθεια εκκίνησης ξανά ενός στημένου διαλόγου, είναι δείγματα μιας πραγματικής δυνατότητας του φοιτητικού κινήματος να βάλει αναχώματα στην επίθεση που εξαπολύει η συγκυβέρνηση στον χώρο της εκπαίδευσης.
Το φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα στάθηκε μαχητικά απέναντι στην προσπάθεια αλλαγής συνολικά του κοινωνικού υποδείγματος για το Ελληνικό Πανεπιστήμιο και την τεχνική εκπαίδευση. Η επιμονή όχι μόνο στην υπεράσπιση της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης, στα ενιαία και ισχυρά πτυχία που να αφορούν ένα γνωστικό αντικείμενο, στην υπεράσπιση του ασύλου, αλλά και ενάντια στην πολιτική κοινωνικής καταστροφής της κυβέρνησης, στις πολιτικές της Μπολόνια, της ΕΕ και του ΔΝΤ, αποτέλεσε εκείνο το πολιτικό πλαίσιο που μπορεί να γίνει και άξονας του αγώνα για την ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση χωρίς οικονομικούς και ταξικούς φραγμούς, χωρίς διαχωρισμό τεχνικής και ανώτατης εκπαίδευσης.

Επίθεση στην εργασία, επίθεση στην εκπαίδευση
Η εφαρμοζόμενη πολιτική διαγράφει για τη γενιά μας ένα μέλλον χειρότερο από ποτέ. Οι μειώσεις στους μισθούς και οι νέες συνθήκες εργασίας (ανεργία, ελαστική και ανασφάλιστη εργασία) στερούν από τη νεολαία το δικαίωμα για αξιοπρεπή ζωή και εργασία.
Η προσπάθεια αλλαγής συνολικά του κοινωνικού υποδείγματος από την συγκυβέρνηση δεν θα μπορούσε να μην περνάει από την εκπαίδευση. Ο νέος εργαζόμενος που θα είναι ευέλικτος, παραγωγικός και πειθήνιος στην εργοδοσία, ικανός να στηρίξει την «ανάπτυξη» που επιβάλει το χρέος να το πληρώσουν οι δυνάμεις της εργασίας και όχι αυτοί που το δημιούργησαν χρειάζεται να εκπαιδευτεί σε ένα διαφορετικό πανεπιστήμιο από αυτό που ξέραμε. Σε ένα πανεπιστήμιο της αγοράς όπου:

• Διαλυμένα και κατακερματισμένα πτυχία χωρίς συλλογική κατοχύρωση, αποσυνδεδεμένα πλήρως από τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα.
• Θα λειτουργεί πλήρως με ανταποδοτικά και επιχειρηματικά κριτήρια. Όποιος δεν είναι επικερδής, δε διασφαλίζει πόρους για το Ίδρυμα και δεν εναρμονίζεται με τα κριτήρια της Αξιολόγησης, δεν έχει θέση στο Πανεπιστήμιο. Άλλωστε, σε ένα τέτοιο Πανεπιστήμιο δε χωρά η Δημόσια και Δωρεάν εκπαίδευση.
• Με εντατικούς ρυθμούς σπουδών που μαθαίνουν στο φοιτητή σήμερα πώς θα δουλεύει αύριο.
• Ένα πανεπιστήμιο και ένα ΤΕΙ χωρίς δημοκρατικά δικαιώματα για τους φοιτητές του. Χωρίς άσυλο, χωρίς φοιτητικούς συλλόγους, χωρίς συλλογικές μορφές πάλης, χωρίς καμία εκπροσώπηση και δυνατότητα συλλογικής παρέμβασης για τη σχολή τους, το πανεπιστήμιο, τους όρους ένταξης στην εργασία. Ένα πανεπιστήμιο που η ιδέα για φοιτητικό έλεγχο θα φαντάζει ουτοπία.

Για το νικηφόρο φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα,
Για το αγωνιστικό μέτωπο λαού και νεολαίας
Ο εργαζόμενος κόσμος και η νεολαία είναι τώρα που δεν πρέπει να σταματήσουν να παλεύουν, δεν πρέπει να σκύψουν το κεφάλι. Είναι ώρα για κλιμάκωση του αγώνα, για παλλαϊκό ξεσηκωμό. Η κυβέρνηση κοινωνικής καταστροφής σε σύμπλευση με την ΕΕ και το ΔΝΤ συγκρότησε το δικό της μαύρο μέτωπο. Απέναντι σε αυτό υπάρχει ανάγκη – δίπλα στους αγώνες και τα αιτήματα του κάθε χώρου που σήμερα αγωνίζεται σε ριζοσπαστική κατεύθυνση, από τα σωματεία μέχρι τις λαϊκές συνελεύσεις – να συγκροτηθεί ένα αγωνιστικό μέτωπο λαού και νεολαίας.
Σε αυτό το μέτωπο θέλουμε το φοιτητικό κίνημα να αποτελέσει οργανικό κομμάτι. Στο δρόμο του νικηφόρου αγώνα που τόσα χρόνια χαράζει το φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα οφείλει να συνεχίσει και σήμερα, μη δίνοντας την δυνατότητα στην κυβερνητική πολιτική και όσους συμμαχούν με αυτή να απεμπλακούν από τα αδιέξοδά τους. Σε αυτή την κατεύθυνση καλούμε κάθε φοιτητή και σπουδαστή, εκπαιδευτικό φορέα, αγωνιστική πολιτική δύναμη να συναντηθούμε σε ένα μέτωπο πραγματικού συντονισμού των αγωνιζόμενων κομματιών που θα μπορέσει να αναδείξει τους επιμέρους κοινωνικούς αγώνες στον αναγκαίο πολιτικό αγώνα σήμερα για την ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση και την διαγραφή του χρέους, μέχρι την ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση και τον φοιτητικό και εργατικό έλεγχο. Θα αναδείξει τον άμεσο στόχο να ανατραπεί η αντιλαϊκή επίθεση κυβέρνησης – κεφαλαίου. Καμία αναμονή – καμία αυταπάτη σε εκλογικά / κοινοβουλευτικά παιχνίδια. Ακριβώς γιατί ο καθένας μας σε αυτήν την περίοδο καλείται να πάρει στα χέρια του τον αγώνα, ούτως ώστε όλα τα ρεύματα αντίστασης να συναντηθούν σε ένα ποταμό ανατροπής.


Με ριζοσπαστικούς συλλογικούς αγώνες,
         Με αγωνιστικό μέτωπο νεολαίας – εργαζομένων,
                        Να βάλουμε τα σχέδιά τους σε κρίση!

ΟΙ ΝΙΚΕΣ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ, ΝΙΚΕΣ ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ


Τα δύο τελευταία χρόνια ζούμε μια από τις δυσκολότερες περιόδους της σύγχρονης ιστορίας μας. Η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. αρχικά, με την στήριξη του ΛΑ.Ο.Σ και την ουσιαστική συμβολή της Νέας Δημοκρατίας, μιας και υπερψήφισε τους περισσότερους από τους εφαρμοστικούς νόμους του μνημονίου επέβαλε τα πλέον αντεργατικά μέτρα έως εκείνη την στιγμή και υποβάθμισε τη ζωή των εργαζομένων, των συνταξιούχων, όπως επίσης και τα όνειρα μας για ένα πιο ανθρώπινο μέλλον. Οι μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις από τότε μέχρι και σήμερα έχουν μειωθεί κατά 30% τουλάχιστον, για την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, την ώρα που οι τράπεζες ενισχύονταν είτε με ρευστό είτε με εγγυήσεις του δημοσίου και μάλιστα με ποσά εξωφρενικά σε σχέση με αυτά που ‘’κόπηκαν’’ από τους εργαζομένους. Μετά την ψήφιση του πρώτου μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου προγράμματος και ύστερα από τις μαζικές κινητοποιήσεις των εργαζομένων, των ανέργων, της νεολαίας και γενικότερα του συνόλου της κοινωνίας που πλήττεται από την πιο βάρβαρη έκφανση του καπιταλιστικού συστήματος, η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ ανετράπη και με την πλέον αντιδημοκρατική διαδικασία αντικαταστάθηκε από μια κυβέρνηση εθνική «ασυνεννοησίας» που το μόνο πράγμα που κατάφερε ήταν να αυξήσει το χρέος αντί να το μειώσει με την σύναψη ενός νέου δανείου και με την ληστρική επιδρομή στα ασφαλιστικά ταμεία και κατ’ επέκταση στις συντάξεις και στα επιδόματα των εργαζομένων. Στη συγκυρία αυτή και μέσα από την ανάγκη των εργαζομένων να υπερασπιστούν τις ζωές τους, τις οικογένειές τους και το μέλλον των παιδιών τους έδωσαν και συνεχίζουν να δίνουν δυναμικούς αγώνες με καταλήψεις, διαδηλώσεις και πάνω από όλα μέσα από τις μαζικές απεργίες τους, προς απογοήτευση των συνδικαλιστικών ηγεσιών (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ) της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Αγώνες όπως αυτοί των Χαλυβουργών, των εργαζομένων στην ΑΒΕΞ, στη Πάτρα, στο ΑΛΤΕΡ, όσον αφορά τα ΜΜΕ και σε πολλούς ακόμα χώρους εργασίας. Στους αγώνες αυτούς ο ελληνικός λαός και ειδικά ο κόσμος της αριστεράς, διαδραμάτισε και συνεχίζει να συμβάλλει καθοριστικά στη νίκη του εργαζόμενου λαού μέσα από την ψυχολογική και κυρίως μέσα από την οικονομική ενίσχυση. Αποτέλεσμα της αλληλεγγύης αυτής και των συλλογικών αγώνων ήταν πριν μερικές μέρες, η επιτυχία των εργαζομένων στην Coca-Cola 3E στη Θεσσαλονίκη, οι οποίοι κατάφεραν έπειτα από 42 μέρες απεργίας να υποχρεώσουν τη διοίκηση της εταιρίας να σταματήσει τις εισαγωγές προϊόντων από τη Βουλγαρία, να επαναλειτουργήσει το εργοστάσιο με το σύνολο του προσωπικού και χωρίς να μειωθούν οι μισθοί των εργαζομένων!
Όλο αυτό το χρονικό διάστημα και με πρόφαση την οικονομική κρίση, τόσο η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. όσο και η κυβέρνηση Παπαδήμου, προσπάθησε να περάσει τον πλέον αντιδραστικό νόμο πλαίσιο στην ιστορία της εκπαίδευσης, ένα νόμο που ως σκοπό έχει την υλοποίηση των κατευθύνσεων της συνόδου της Μπολόνιας και των επικαιροποιήσεών της που ουσιαστικά συμβάλλει στην κατάργηση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης, καταργεί τα ισχυρά και ενιαία πτυχία μέσα από την εξειδίκευση και τη συνεχή επανακατάρτιση την οποία επιβάλλει. Με αυτό τον τρόπο προσπαθεί να δημιουργήσει μια νέα γενιά εργαζομένων, που δεν θα αντιστέκεται, θα είναι υποταγμένη στις διαθέσεις των εργοδοτών και πάνω από όλα δεν θα διεκδικεί μέσα από συλλογικούς και δημοκρατικούς αγώνες την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της.
Και μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό παραλογισμού, υπό την έννοια ότι το υπουργείο επιχείρησε να επιβάλλει ένα νόμο που έχει καταδικαστεί από τη μεγάλη πλειοψηφία της πανεπιστημιακής κοινότητας, τα πανεπιστημιακά ιδρύματα έπρεπε να αντιμετωπίσουν και το πρόβλημα της υποχρηματοδότησης. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση ότι για να μπορούν πλέον τα ιδρύματα να λειτουργούν ομαλά πρέπει να μειωθούν οι θέσεις των νεοεισαχθέντων στο 50%. Δηλαδή πλέον ακούμε και επισήμως αυτό το οποίο υποστηρίζουμε όλα αυτά τα χρόνια, την υποβάθμιση των ελληνικών δημόσιων πανεπιστημίων, που αποκλείει μεγάλο μέρος της νεολαίας από την τριτοβάθμια εκπαίδευση και ουσιαστικά ανοίγει διάπλατα το δρόμο στα ιδιωτικά πανεπιστήμια.
Μπροστά σε αυτό το ενδεχόμενο λοιπόν, μαζικά στις Γενικές τους Συνελεύσεις οι σύλλογοι αποφάσισαν να προχωρήσουν σε δυναμικές κινητοποιήσεις. Εκατοντάδες καταλήψεις σε όλη τη χώρα και πορείες ήταν αυτές που ενόχλησαν το υπουργείο παιδείας, το οποίο κατέφυγε στα ΜΜΕ και στη βοήθεια των καθεστωτικών παρατάξεων(ΔΑΠ, ΠΑΣΠ) που είτε σαμποτάριζαν τους αγώνες των φοιτητών από τη μια, είτε απέφευγαν συστηματικά να καλέσουν τους συναδέλφους μας σε αυτό τον αγώνα για την υπεράσπιση του πανεπιστημίου μας. Παρ’ όλα αυτά η προσπάθεια του φοιτητικού κινήματος είχε ως αποτέλεσμα την αναβολή της εφαρμογής του νόμου και της συνέχισης του αγώνα μέσα από τη συνεχή ενημέρωση των συναδέλφων και τις επιμέρους ‘’μάχες’’, όπως αυτή των εκλογών των συμβουλίων διοίκησης. Ένας αγώνας που ανέδειξε το ποιοί είναι αυτοί που υπερασπίζονται το νόμο και ποιοί αυτοί που τον καταδικάζουν. Μετά από τις πρώτες απόπειρες του υπουργείου να προχωρήσει στην εκλογή των μελών των συμβουλίων διοίκησης σε κεντρικά πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας, οι οποίες απέβησαν άκαρπες, είδαμε όλοι την αλλαγή της υπουργού παιδείας Α. Διαμαντοπούλου από τον πρώην πρόεδρο του Αρσακείου (ιδιωτικού σχολείου δηλαδή) Γ. Μπαμπινιώτη, που δήθεν υπερασπίζεται το δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο.
Αυτό που μπορεί να συμπεράνει κανείς εν τέλει είναι ότι είτε αγωνίζεται για να ανατρέψει μια κυβέρνηση, είτε μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση η επιτυχία είναι δεδομένη αργά ή γρήγορα αρκεί να γίνεται μέσα από συλλογικούς, μαζικούς και οργανωμένους αγώνες. Το ζήτημα είναι βέβαια να ανατρέψει κανείς την πολιτική που εκφράζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση και η οποία επιφέρει και τις ανάλογες μεταρρυθμίσεις στον χώρο της εκπαίδευσης.
Για τον λόγο αυτό, σας καλούμε όλους να συμμετέχετε στις διαδικασίες του συλλόγου όπου θα τοποθετούμαστε, θα συναποφασίζουμε( Γενική Συνέλευση Συλλόγου Φοιτητών) και στη συνέχεια θα υλοποιούμε το πλαίσιο το οποίο ψηφίζουμε, μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις Τμήματος, τις μαζικές παραστάσεις και όποιον άλλο τρόπο δράσης επιλέξουμε.

Η ΑΠΑΘΕΙΑ ΚΑΙ Ο ΑΤΟΜΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΗ!

Λίγα λόγια για την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση


Ένα λάθος που κάνουμε όλοι πολλές φορές είναι το να θεωρούμε πως πράγματα και καταστάσεις δεν σχετίζονται μεταξύ τους και δεν επηρεάζουν η μία την άλλη. Μπορεί ορισμένες φορές οι συσχετισμοί και οι αλληλεπιδράσεις να είναι απλές κι άλλες φορές όχι. Αν όμως αποκόψουμε ένα γεγονός από τον κοινωνικό του περίγυρο τότε σίγουρα θα καταλήξουμε σε λάθος συμπεράσματα. Για να γίνουμε πιο κατανοητοί, ένα κλασικό παράδειγμα που μας αφορά είναι οι εξελίξεις στην παιδεία, οι μεταρρυθμίσεις που γίνεται προσπάθεια να εφαρμοστούν εδώ και χρόνια και πως αυτές συνδέονται με το ευρύτερο πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό.
 Η Ελλάδα σαν χώρα της Ε.Ε. έχει συνυπογράψει στο σύνολό τους τις κατευθύνσεις που τίθενται από τις Βρυξέλλες κι αργά ή γρήγορα σε κάθε πτυχή και τομέα, προσπαθεί να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις εναρμονισμένες με τις προσταγές των Ευρωπαίων «εταίρων». Οπότε ως αποτέλεσμα της «διαδικασίας της Μπολόνια» του 1999 και των επικαιροποιήσεων της Πράγας το 2001 και του Βερολίνου του 2003 που υπέγραψε και η Ελλάδα, επιχειρούνται τα τελευταία χρόνια μεταρρυθμίσεις  προς αυτή την κατεύθυνση.
Η φιλοσοφία της ευρωπαϊκής εκπαιδευτικής πολιτικής, εκφράζει πλήρως την πεμπτουσία του καπιταλισμού, που σε υπεραπλουστευμένη μορφή είναι τα πάντα να περιστρέφονται γύρω από το χρήμα, όλα να έχουν μια τιμή και να μπορούν να πουληθούν και να αγοραστούν, με κύριο γνώμονα το κέρδος. Επομένως και τα πανεπιστήμια λειτουργώντας μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να έχουν τα μέγιστα οικονομικά οφέλη από την δραστηριότητά τους (εκπαιδευτική διαδικασία κι έρευνα), η οποία είναι προφανώς ένα εμπόρευμα.
Ασπαζόμενες πλήρως αυτή την φιλοσοφία, οι ελληνικές κυβερνήσεις έρχονται να μεταρρυθμίσουν όλους τους τομείς στην κοινωνία (βλ. υγεία, παιδεία), που μετά από αγώνες και διεκδικήσεις δεκαετιών των εργαζομένων λειτουργούσαν έχοντας κι ως γνώμονα το κοινωνικό όφελος. Απέναντι λοιπόν σ’ αυτές τις μεταρρυθμίσεις το φοιτητικό κίνημα  θέτει συνεχώς αναχώματα, σταματώντας τις κάθε φορά σχεδόν στο σύνολό τους.
Κάποιοι κάνουν πως δεν το καταλαβαίνουν τα αυτονόητα, αλλά σε καμία περίπτωση σαν φοιτητικό κίνημα (μέρος του οποίου είναι και τα σχήματα της ΕΑΑΚ) δεν έχουμε φετιχισμό με το να λέμε ΟΧΙ σε αλλαγές που αφορούν το πανεπιστήμιο κι ούτε επηρεάζει την αντίθεσή μας αυτή το κόμμα ή το πρόσωπο που επιχειρεί να τις κάνει. Κάθε φορά εναντιωνόμαστε σε όποια αλλαγή προσπαθεί να καταλύσει το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης . Δεν υπερασπιζόμαστε τα στραβά κι τις αδικίες που έχουν παγιωθεί στα πανεπιστήμια όλα αυτά τα χρόνια κι η διόρθωσή τους είναι το επόμενο μέτωπο στο οποίο σαν ΑΡΣΗ/Υ και σαν φοιτητικό κίνημα παλεύουμε.
Κάποιοι άλλοι πάλι, λένε ότι μπορεί αιτιολογημένα να είμαστε αντίθετοι στο πανεπιστήμιο που ετοιμάζουν, αλλά δεν έχουμε προτάσεις για το πανεπιστήμιο που εμείς θέλουμε.  Σε μια τέτοια εποχή θα ήταν ανούσιο κι ίσως αλαζονικό να καθίσουμε και να ανακοινώσουμε ένα σχέδιο, που μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια θα καθορίζει τη λειτουργία του νέου πανεπιστημίου.  Ας μην ξεχνάμε ότι συνολικά  το κίνημα εμπλουτίζεται με νέες ιδέες, προτάσεις κι απόψεις, οι οποίες συνδυαμορφώνονται κι εξελίσσονται.
Εμείς ως ένα σχήμα της ριζοσπαστικής αριστεράς, που εδράζεται στο χώρο του πανεπιστημίου επιμένουμε απαρέγκλιτα στα στοιχεία που πρέπει στη φιλοσοφία και στην πράξη να έχει η τριτοβάθμια εκπαίδευση.
                Πρώτα απ’ όλα για να είναι η εκπαίδευση προς το συμφέρον της κοινωνίας, θα πρέπει να χρηματοδοτείται αποκλειστικά από την ίδια, χωρίς να εμπλέκονται στη μέση τα επιχειρηματικά συμφέροντα και κέρδη. Αυτή είναι η αναγκαία συνθήκη για να διασφαλιστεί ότι το επιχειρηματικό συμφέρον δεν θα μπει σε προτεραιότητα, αντίθετα στο κοινωνικό συμφέρον. Εκτός αυτού, επειδή η εκπαίδευση δεν είναι εμπόρευμα, αλλά αγαθό, θα πρέπει να παρέχεται επί ίσοις όροις σε όλα τα μέλη της κοινωνίας, χωρίς να γίνονται ταξικοί διαχωρισμοί και να αποκλείονται τα φτωχά λαϊκά στρώματα από τις διαδικασίες της μάθησης. Επειδή όμως ο κάθε φοιτητής ως άνθρωπος έχει και φυσικές ανάγκες, το πανεπιστήμιο θα πρέπει να του δίνει όλες εκείνες τις παροχές που θα διασφαλίσουν ότι χωρίς εξωτερικά εμπόδια θα καταφέρει να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Όλα τα παραπάνω συνοψίζονται στο ότι παλεύουμε για τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης, που εμπεριέχει και την συνολική δωρεάν παροχή φοιτητικής μέριμνας (σίτιση, στέγαση, μετακίνηση, υγειονομική περίθαλψη).
Πέραν αυτού αντιλαμβανόμαστε ότι από τη στιγμή που κάποιος επιλέγει να σπουδάσει ένα αντικείμενο, υποχρέωση της σχολής είναι να του παρέχει πολύπλευρες γνώσεις, στις οποίες θα εμβαθύνει και θα μπορεί να ανταποκριθεί σε κάθε δουλειά που άπτεται του αντικείμενου που σπούδασε. Επομένως κάθε τεχνητός διαχωρισμός των πτυχίων του ίδιου αντικειμένου (π.χ. με την υπερεξειδίκευση των σπουδών) που δημιουργεί εργαζόμενους διαφορετικών ταχυτήτων, με άνισα κατανεμημένα δικαιώματα, μας βρίσκει αντίθετους. Γι’ αυτό το λόγο παλεύουμε για ενιαία κι ισχυρά πτυχία με όλα τα δικαιώματα κατοχυρωμένα πάνω σ’ αυτά.
Ακόμη το πανεπιστήμιο είναι ο κατεξοχήν χώρος όπου διαδίδονται νέες, προοδευτικές και ριζοσπαστικές ιδέες. Για να διασφαλιστεί ότι δεν θα υπάρχει φίμωση από κανένα παράγοντα (είτε εντός είτε εκτός πανεπιστημίου), παλεύουμε για να υπάρχει το άσυλο, που θα διασφαλίζει πρώτα απ’ όλα την ελευθερία λόγου για όλους.
Ταυτόχρονα-ως κομμάτι του φοιτητικού κινήματος- παλεύουμε ενάντια στα στραβά που υπάρχουν στο πανεπιστήμιο, προσπαθώντας να τα αναδείξουμε  στο Σύλλογο κι από κοινού να παλέψουμε για τη λύση τους. Παλεύουμε ενάντια στην καθηγητική αυθαιρεσία, στα αλισβερίσια κάτω απ’ το τραπέζι μεταξύ καθηγητικού κατεστημένου-φοιτητών συνδικαλιστών, στο ξεπούλημα κομματιών της δημόσιας περιουσίας σε επιχειρήσεις, ενάντια στη λογική που θέλει τους φοιτητές να μην έχουν λόγο και να μην μπορούν να κρίνουν όσα συμβαίνουν τριγύρω τους.
Όμως αντιλαμβανόμαστε ότι ο μικρόκοσμός μας μπορεί να είναι μικρογραφία της κοινωνίας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι ξεκομμένος απ’ αυτήν. Γι’ αυτό το λόγο προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε όλοι πως έχουμε ευθύνες κι ως πολίτες και θα πρέπει συλλογικά να διεκδικούμε όχι μόνο καλύτερους όρους σπουδών, αλλά ένα καλύτερο μέλλον και μια καλύτερη ζωή, σε συμπόρευση με τα υπόλοιπα κομμάτια του λαϊκού κινήματος που παλεύουν για τους ίδιους σκοπούς.
Σίγουρα όλα αυτά τα χρόνια έχουμε κάνει λάθη. Άλλωστε κανείς δεν είναι τέλειος κι όποιος πιστεύει το αντίθετο φοράει παρωπίδες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλο αυτό το διάστημα με όλες μας τις δυνάμεις βρισκόμαστε δίπλα στους συμφοιτητές μας κι από κοινού δίνουμε κάθε αγώνα για ένα καλύτερο πανεπιστήμιο, για μια καλύτερη κοινωνία, για ένα καλύτερο μέλλον.





«Εθνική Παιδεία»
Γανιάσατε, δασκάλοι, νὰ ξεμάθω
νά ῾μαι ἐγώ, νὰ στοχάζομαι, νὰ θέλω -
ψέματα ὅλο ν᾿ ἀκούω, νὰ λέω, νὰ πράττω,
γιὰ ψέματα νὰ ζῶ καὶ νὰ πεθαίνω.
Δὲν μπόρεσε ἡ σπουδὴ νὰ μὲ χαλάσει.
Ἀντέξανε σαρκίο, ψυχὴ καὶ γνώση
μὰ κάθε τόσο θάνατος νὰ ξέρεις
ὅτ᾿ εἶσαι πάντα πουλημένο κρέας.
~Κώστας Βάρναλης~

Πλαίσιο Γ.Σ. 8/3/2012


Σήμερα βρισκόμαστε σε μία πολύ κρίσιμη περίοδο για την κοινωνική πλειοψηφία, καθώς βιώνουμε την ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου, σε συνεργασία με τον αστικό συνασπισμό εξουσίας.  Το τελευταίο διάστημα βλέπουμε τις κοινωνικές αντιθέσεις να οξύνονται, με την ανεργία να αυξάνεται σε δραματικά επίπεδα και τους εργαζόμενους να σπρώχνονται στην φτώχια και την εξαθλίωση. Ως απάντηση σ’ αυτή την ολομέτωπη επίθεση, βλέπουμε το λαϊκό κίνημα –σε όλες τις εκφάνσεις του-  να μαζικοποιείται και να βγαίνει δυναμικά στους δρόμους, δείχνοντάς μας ξεκάθαρα πως παρόλη την κρατική καταστολή και την τρομοκρατία των media, μόνο μέσα από τους συλλογικούς κι επίμονους αγώνες μπορούμε ν’ ανατρέψουμε κάθε αντιλαϊκή πολιτική.
Είμαστε σχεδόν δυο χρόνια από την είσοδο της Ελλάδας στο σφαγείο του ΔΝΤ και τίποτα δεν είναι ίδιο. Μέσα από ένα σωρό αντιλαϊκών νομοσχεδίων που έχουν ψηφιστεί  (μνημόνιο 1&2, μεσοπρόθεσμο κ.α.) γίνεται η πιο συντονισμένη και συστηματική επίθεση,  με θύμα τον εργαζόμενο λαό. Θέλουν μια κοινωνία που θα βρίσκεται στην ανέχεια, θα δουλεύει (αν δουλεύει) για ένα κομμάτι ψωμί και την ίδια ώρα το κεφάλαιο θα συσσωρεύει πλούτο με ακόμα πιο γρήγορους ρυθμούς. Γι’ αυτό άλλωστε όταν είδαν τον κόσμο να οργανώνεται και να κατεβαίνει κατά εκατομμύρια στους δρόμους, επιστράτευσαν δίπλα στο ΠΑΣΟΚ, τις κοινοβουλευτικές εφεδρείες της ΝΔ και του ΛΑΟΣ.
Την ίδια ώρα που συμβαίνουν όλα αυτά, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ (ΠΑΣΟΚ- Ν.Δ.) δείχνουν ξεκάθαρα το συμφέρον ποιανού εξυπηρετούν. Προκηρύσσουν την τελευταία στιγμή απεργίες (ώστε η συμμετοχή των εργαζομένων να είναι κατώτερη των περιστάσεων) και κάθονται στο ίδιο τραπέζι με ΣΕΒ, ΓΣΕΒΕΕ (μαζί τους εδώ κι ο ΣΥΡΙΖΑ), ώστε να συμφωνήσουν από κοινού  το σφάξιμο των δικαιωμάτων των εργαζομένων.


Τα ψεύτικα τα λόγια τα «σωτήρια»
Το τελευταίο διάστημα βαρεθήκαμε κάθε φορά που οι μαριονέτες του κεφαλαίου τα βρίσκουν στα έδρανα της βουλής, να μας κοροϊδεύουν κατάμουτρα λέγοντας ότι μας «έσωσαν» γι’ ακόμα μια φορά. Οι τελευταίοι πανηγυρισμοί τους ήταν για την επικύρωση της νέας δανειακής σύμβασης (μνημόνιο 2) και για την μετέπειτα «ιστορική συμφωνία» στο Eurogroup. Οι ίδιοι μάλιστα μας λένε ότι τα ψηφίζουν όλα αυτά και για να μπορέσει η χώρα να πάρει το νέο δάνειο 130 δισ ευρώ, ώστε να έχουν να πληρώσουν το επόμενο διάστημα μισθούς και συντάξεις.
Από τα 130 δις τα 30 θα διατεθούν κατευθείαν στους κατόχους ομολόγων που θα συμμετέχουν στο «κούρεμα». Τα επόμενα 39 δις θα διατεθούν στις ελληνικές τράπεζες για την «ενίσχυση της ρευστότητάς τους». Επίσης ένα ποσό 10-15 δις θα δοθεί στα ασφαλιστικά ταμεία (προκειμένου να μην καταρρεύσουν από το κούρεμα που θα υποστούν) κι εξετάζεται το ενδεχόμενο να δώσουν άλλα επιπλέον 30 δις στους τραπεζίτες (και πάλι ως ενίσχυση ρευστότητας). Άρα από τα αρχικά 130 δις θα μείνουν (υποτίθεται για μισθούς και συντάξεις) είτε 50 είτε 20 δις, ανάλογα με το πόσα θα καταβροχθίσουν οι τράπεζες. Όμως βάσει του προϋπολογισμού του 2012, οι τόκοι και τα χρεολύσια που πρέπει να πληρώσει η Ελλάδα για τα δάνεια που ήδη έχει πάρει είναι περισσότερα από 88 δις!
Επομένως γίνεται ξεκάθαρο και στον πιο αφελή, ότι  ούτε ένα ευρώ από αυτά που δανείζονται στο όνομα του λαού δεν θα καταλήξει σε μας. Στην πραγματικότητα ο λαός είναι αυτός που ενώ οδηγείται στην πείνα και την εξαθλίωση, θα κληθεί μέσα από επιπλέον φόρους και χαράτσια να τους τα ακουμπήσει για να συμπληρώσει τα λεφτά που απομένουν ως πληρωμή στους τοκογλύφους και τους κερδοσκόπους. Ο λαός είναι αυτός που ενώ του κόβουν μισθούς και συντάξεις, που ενώ ολοένα και μεγαλύτερο μέρος του είναι άνεργο, θα πρέπει να στηρίξει το κεφάλαιο που ποτέ δεν πρόκειται να χορτάσει και να σταματήσει την αφαίμαξη.


Θέλουν εργαζόμενους δούλους
Την ίδια ώρα και με αφορμή όλα αυτά τα δάνεια έχουν ψηφιστεί ένα σωρό αντιλαϊκοί νόμοι από τη συνομοταξία ΠΑΣΟΚ- Ν.Δ. (μαζί με τα τσιράκια τους ΛΑΟΣ-Ντόρα), οι οποίοι καταργούν δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών, που έχουν κερδηθεί με αγώνες και θυσίες. Μέσα στα νέα μέτρα -που έρχονται σαν χιονοστιβάδα- βλέπουμε να χαμηλώνουν τον κατώτατο μισθό (και σε μεγαλύτερο ποσοστό για τους νέους κάτω των 25 ετών) και να καταργούν στην πράξη τις κλαδικές συμβάσεις.
Μέσα κι από τη μείωση μισθών αυτό που θέλουν είναι οι εργαζόμενοι να δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, ώστε να είναι ακόμα πιο φθηνοί κι ελκυστικότεροι προς εκμετάλλευση από τους εργοδότες. Σκοπός τους είναι το εργατικό δυναμικό να συνεχίσει να παράγει τον ίδιο ή κι ακόμα περισσότερο πλούτο, χωρίς να χρειάζεται να βάλουν το χέρι βαθειά στην τσέπη. Ούτως ή άλλως ας μην ξεχνάμε ότι πλέον έχει γίνει νόμος να μην υπάρχει σταθερό ωράριο εργασίας και οι εργαζόμενοι να δουλεύουν δέκα και δώδεκα ώρες, με μισθούς πείνας. Ταυτόχρονα, σε ακόμα χειρότερη κατάσταση φέρνουν τη νεολαία, αναγκάζοντας όσους είναι κάτω των 25 ετών να δουλεύουν πλήρες ωράριο για 500 ευρώ μεικτά.
Για να μας κάνουν ακόμα πιο ξεκάθαρο ότι θέλουν εργάτες δούλους, μέσα από τα τελευταία νομοθετήματά τους έρχεται και η κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων. Ουσιαστικά αυτό σημαίνει ότι όσοι εργάζονται στον ίδιο κλάδο δεν μπορούν να διεκδικήσουν συλλογικά καλύτερους μισθούς κι ο εργοδότης θα μπορεί μέσα από τις ατομικές συμβάσεις να κατεβάσει δίχως κανένα πρόβλημα μέχρι τον κατώτατο, τον μισθό που δίνει άσχετα με τα προσόντα και την κατάσταση του εργαζόμενου (πτυχία, αριθμό παιδιών κλπ).
Απέναντι σ’ όλα αυτά φαίνεται ξεκάθαρα και το ποιανού τα συμφέροντα εξυπηρετεί σήμερα η ηγεσία της ΓΣΕΕ. Αλλοτριωμένη πλήρως από το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. όλα αυτά τα χρόνια, κάνει πλάτες στους εργοδότες και παίζει το παιχνίδι τους. Νομιμοποιεί όλη αυτή τη λαίλαπα των μέτρων, όταν κάθεται στο ίδιο τραπέζι με ΣΕΒ/ ΓΣΕΒΕΕ κι ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων, διαπραγματεύεται τους όρους που θα γίνει η σφαγή των δικαιωμάτων τους, αλλά δεν αντιστέκεται σε αυτή καθαυτή τη σφαγή. Το γεγονός αυτό φαίνεται άλλωστε κι από τις απεργίες που προκηρύσσει.  Αντί για γενική απεργία διαρκείας (που θα μπορούσε να αποτελέσει την αρχή για να σταματήσει  ο λαός την ληστεία που αυτή τη στιγμή γίνεται), προκηρύσσει 24ωρες και 48ωρες αποσπασματικές απεργίες για το θεαθήναι και μάλιστα πολλές φορές τις αποφασίζει τελευταία στιγμή, ώστε να μην μπορούν οι εργαζόμενοι να οργανώσουν και να μαζικοποιήσουν τον αγώνα τους.


Η απάντηση του εργαζόμενου λαού
Απέναντι σ’ αυτή τη βάρβαρη κι αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζουν οι υπηρέτες του κεφαλαίου ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.-ΛΑΟΣ-Ντόρα κι αναγνωρίζοντας τον βρώμικο ρόλο μικρών και μεγάλων συνδικαλιστικών ηγεσιών (που ως επί το πλείστον πρόσκεινται στον συνασπισμό εξουσίας), η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία αποφασίζει να οργανωθεί και να δράσει κόντρα στις ορέξεις τους, κόντρα στο παρόν και μέλλον που θέλουν να έχουμε.
Την προηγούμενη άνοιξη ήταν οι πλατείες, που τα ΜΜΕ τις προέβαλλαν ως μία απολιτίκ μάζωξη, ως ένα μαζικό group therapy, που απλά μουντζώνει και φωνάζει για κλέφτες πολιτικούς. Ήταν οι πλατείες που προσπάθησαν αποτυχημένα οι φασίστες της Χρυσής Αυγής να τις καπηλευτούν και να σπείρουν στον κόσμο τα εμετικά εθνικιστικά ιδεολογήματά τους. Όμως οι πλατείες είναι που συνεχίζουν να υπάρχουν σήμερα και μέσα κι από την παρέμβαση της αριστεράς, έχουν θέσει πολύ σημαντικά ζητήματα, δείχνοντας προς ένα μέλλον διαφορετικό από αυτό που θέλει το κεφάλαιο, αυτό των αγώνων προς την λαϊκή χειραφέτηση.
Ταυτόχρονα τους τελευταίους μήνες έχουμε πολύ σημαντικούς αγώνες διαρκείας των εργαζομένων σε Χαλυβουργία, ΑΒΕΞ, άλτερ, ελευθεροτυπία, Λουκίσα κ.α. Στη Χαλυβουργία Ελλάδος, οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο του Ασπροπύργου, βρίσκονται σε απεργία από τις 31 Οκτωβρίου, μετά από την αρχική απόλυση 34 εργατών και τις πιέσεις της εργοδοσίας για την ατομική υπογραφή απ’ όλους, νέων συμβάσεων που περιελάμβαναν πεντάωρη κι εκ περιτροπής εργασία, παρόλη την κερδοφορία όλου του προηγούμενου διαστήματος. Οι εργαζόμενοι της εταιρίας εμπορίας ξύλου ΑΒΕΞ στην Πάτρα βρίσκονται σε επίσχεση εργασίας από το καλοκαίρι του 2011, καθώς δεν τους έχουν καταβληθεί τα δεδουλευμένα από τον Ιούνη, ενώ η εταιρία δεν δεσμεύεται να τους καταβάλλει τα λεφτά που τους χρωστάει. Στο εργοστάσιο αλουμινίου των Αφων Λουκίσα στο Περιστέρι, οι εργαζόμενοι βρίσκονται εδώ και περισσότερους από δύο μήνες σε επίσχεση εργασίας, ακριβώς για τον ίδιο λόγο με την ΑΒΕΞ, καθώς δεν τους έχουν καταβληθεί τα δεδουλευμένα 11 μηνών.
Ακριβώς ίδια και η εικόνα σε άλτερ, ελευθεροτυπία και δεκάδες άλλους χώρους εργασίας, όπου η εργοδοτική εκμετάλλευση εκφράζεται με αλλαγή των εργασιακών όρων και την μη καταβολή δεδουλευμένων, αφού ένα σωρό ρυθμίσεις που έχουν ψηφιστεί στη βουλή τα τελευταία χρόνια τους λύνουν τα χέρια και τους δίνουν τη δυνατότητα να έχουν ακόμα πιο σκληρά εργαζόμενους, με εξευτελιστικούς μισθούς. Ο κοινός παράγοντας σε όλους αυτούς τους χώρους είναι ότι οι εργαζόμενοι δεν περιμένουν από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες (που είναι απούσες) στήριξη, αλλά συνεχίζουν δυναμικά και με ομοψυχία τον αγώνα τους, στηριζόμενοι στην έμπρακτη αλληλεγγύη με κάθε τρόπο των λαϊκών στρωμάτων, που στη θέση των απεργών βλέπουν ότι μπορεί να βρεθεί ο οποιοσδήποτε.


Παιδεία ώρα «μηδέν»
Από τον προηγούμενο Αύγουστο, την ψήφιση του περιβόητου ν.4009 για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και τις καταλήψεις του Σεπτέμβρη- Οκτώβρη έχουν γίνει πολλές συζητήσεις  κι οι περισσότεροι έχουν σχηματίσει άποψη γύρω από το θέμα. Αυτό που εμείς σαν ΑΡΣΗ/Υ αδιαπραγμάτευτα λέμε από την αρχή είναι πως αυτός ο νόμος καταλύει επί της ουσίας τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης, μετατρέποντας τα πανεπιστήμια σε μαγαζάκια εμπορίας τίτλων σπουδών και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να εφαρμοστεί.
Γι’ αυτό το λόγο το φοιτητικό κίνημα πρέπει συντονισμένα και μαζικά να δώσει την απάντησή του. Εδώ είναι που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι όταν λέμε φοιτητικό κίνημα, δεν εννοούμε μια δυο παρατάξεις ή τον κόσμο που αυτές συσπειρώνουν. Το φοιτητικό κίνημα είμαστε όλοι εμείς οι φοιτητές που έχοντας συνειδητοποιήσει τι γίνεται, αντί να σκεφτόμαστε τον καναπέ μας, αποφασίζουμε να αγωνιστούμε συντονισμένα κι από τα κάτω, ενάντια στο μέλλον που μας ετοιμάζουν οι κυβερνήσεις μαριονέττες του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου.
Κάποιοι μας έλεγαν το προηγούμενο διάστημα ότι αφού δεν θέλετε να εφαρμοστεί ο νέος νόμος πλαίσιο, προφανώς και στηρίζετε το να εφαρμοστεί ο νόμος Γιαννάκου. Η απάντηση είναι αυτονόητη και συνοψίζεται στο ότι παλεύουμε για ένα δημόσιο πανεπιστήμιο που θα λειτουργεί με μόνο γνώμονα το κοινωνικό συμφέρον. Επομένως κάθε νόμος που έχει ως σκοπό του την υποβάθμιση του πανεπιστημίου και θα το μετατρέπει σε βορά στα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα θα μας βρίσκει απέναντί του.
Επίσης κάτι που λέμε όλο αυτό το διάστημα είναι πως στον αγώνα ενάντια στο νέο νόμο πλαίσιο, έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας να διανύσουμε και χρειάζεται καθημερινή και συνεχής προσπάθεια, ώστε στην πράξη να σπάσουμε κάθε πτυχή του που πάει να εφαρμοστεί. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός πως το υπουργείο βλέποντας τα πανεπιστήμια να βράζουν έχει μεταθέσει την εφαρμογή των νέων διατάξεων για το επόμενο ακαδημαϊκό έτος.


Συμβούλια διοίκησης
Εν τούτοις μέσα σ’ αυτό το έτος δεν κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια κι ενώ στο προσκήνιο βρίσκονται άλλα πολύ σημαντικά θέματα, η ηγεσία του υπουργείου παιδείας προσπαθεί σαν πρώτο βήμα (μετά την κατάργηση του ασύλου) να δημιουργήσει τα συμβούλια διοίκησης, διεξάγοντας τις διαδικασίες για την εκλογή των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας που θα συμμετέχουν σ’ αυτά.
Μέχρι στιγμής έχουν διεξαχθεί οι εκλογές μόνο σε κάποια περιφερειακά ΤΕΙ, όπου κυριαρχεί η επικίνδυνη κι αντιδραστική λογική της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ, που επί της ουσίας καλοβλέπει στο νέο νόμο και το πανεπιστήμιο που ετοιμάζουν, τον αναβαθμισμένο ρόλο του εξυπηρετητή των επιχειρηματικών συμφερόντων και της ατομικής βόλεψης σε βάρος των υπόλοιπων φοιτητών.
Από κει και πέρα όπου έχει επιχειρηθεί να γίνουν εκλογές, αυτές δεν έχουν πραγματοποιηθεί λόγω του ότι κάποιες «βίαιες μειοψηφίες» (σύμφωνα με την ηγεσία του υπουργείου παιδείας) δεν το επιτρέπουν. Αυτοί που αποκαλούν μειοψηφίες, είναι εργαζόμενοι στα ιδρύματα, φοιτητές και πανεπιστημιακοί που όλο αυτό το διάστημα μέσα από συλλογικές και μαζικές διαδικασίες έχουν αποφασίσει ότι ο νόμος αυτός θα μείνει στα χαρτιά. Όταν μάλιστα καταρρέει η θεωρία περί μειοψηφιών, η κυβέρνηση παραδίδει μαθήματα «δημοκρατίας», ζητώντας μέσα από παρέμβαση εισαγγελέα ονόματα για την απόδοση ευθυνών δικαστικά.
Μαθήματα «δημοκρατίας» επίσης παρέδιδε όταν τόσο καιρό έλεγε πως η (μειωμένη κατά 80%) χρηματοδότηση προς τα ιδρύματα, θα γίνει μόνο προς αυτά που έχουν εκλέξει συμβούλια διοίκησης. Βλέποντας όμως ότι παρόλες τις απειλές, οι εκλογές σε πολλά κεντρικά και μη ιδρύματα (όπως ΑΣΟΕΕ, Πάντειος, Αριστοτέλειο, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Ιωαννίνων, Κρήτης κ.α.) ματαιώθηκαν, το υπουργείο πήρε πίσω το συσχετισμό χρηματοδότησης και συμβουλίων διοίκησης, ρίχνοντας το τέχνασμα της ψήφου δι’ αλληλογραφίας για την εκλογή των μελών σ’ αυτά. Κάπου εδώ πρέπει να αναφερθεί και το γεγονός ότι οι αντίστοιχες εκλογές στο ΤΕΙ Πάτρας επίσης δεν έγιναν, ενώ στο Πανεπιστήμιο Πάτρας είναι προγραμματισμένες για τις 14 Μαρτίου.
Όλοι καταλαβαίνουμε ότι οι αγώνες μας δεν σταματούν εδώ και δεν είναι μόνο αυτοί. Έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε μέχρι την οριστική απόσυρση του νόμου εκτρώματος, μέχρι να κερδίσουμε το μέλλον που μας κλέβουν κι ο καθένας μας μπορεί και πρέπει να συμβάλλει με κάθε τρόπο στις σημαντικές μάχες που ακολουθούν.


Αλληλεγγύη στο δίκαιο αγώνα των εργατών σε Χαλυβουργία, ΑΒΕΞ, Λουκίσα, Άλτερ, Ελευθεροτυπία και σε δεκάδες άλλους χώρους αντίστασης.
Απαιτούμε:
·         Κάτω η  κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ και κάθε επίδοξος εκφραστής αυτής της πολιτικής.
·         Ο νόμος Διαμαντοπούλου δε θα εφαρμοστεί-Θα ανατραπεί!
·         Κάτω η δανειακή σύμβαση της λιτότητας και της εξαθλίωσης. Ανατροπή των Μνημονίων και των αντιλαϊκών μέτρων.
·         Ρήξη με τις κατευθύνσεις της ΕΕ σε εκπαίδευση και εργασία. Αποδέσμευση από τη συνθήκη της Μπολόνια και τον ΚΕΧΑΕ. Έξω από την ΕΕ.
·         Κάτω τα χέρια από το άσυλο. Κανένα μέτρο ενάντια στο δικαίωμα της διαδήλωσης.
Διεκδικούμε:
·         Ενιαία ισχυρά πτυχία με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα σε κατοχυρωμένα σ’ αυτό.
·         Ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών.
·         Δωρεάν σίτιση στέγαση μετακίνηση
·         Δουλειά για όλους μόνιμη και σταθερή με αξιοπρεπείς απολαβές και όρους εργασίας. Όχι στην εποχιακή απασχόληση.
·         Ανθρώπινους όρους εξέτασης, χωρίς παράλογα θέματα που να μην ανταποκρίνονται στο χρόνο εξέτασης.
·         Να ανακοινώνουν οι καθηγητές τα ποσοστά επιτυχίας για το κάθε μάθημα στις εξεταστικές κι αν το ποσοστό είναι μικρότερο του 50% να επαναλαμβάνονται οι εξετάσεις.
·         Σωστή διόρθωση των γραπτών μας. Καμία ανοχή σε περιστατικά «διόρθωσης με το μάτι»!

Κάλεσμα στην Γ.Σ. την Πέμπτη 8/3


powered by Blogger | WordPress by Newwpthemes | Converted by BloggerTheme