"Αν είναι ο λάκκος σου βαθύς, χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς"


Η αρχή της χρονιάς φέτος ήταν πιο «θερμή» από ποτέ. Εν μέσω θέρους, τον Αύγουστο, ψηφίστηκε στη βουλή ο περίφημος «νέος νόμος πλαίσιο» [4009/2011], μέσω του οποίου επιχειρείται γι’ ακόμα μια φορά να αλλάξει ο χαρακτήρας κι ο ρόλος του ελληνικού πανεπιστημίου.
Όλο το προηγούμενο διάστημα σαν ΑΡΣΗ/Υ έχουμε εκθέσει με κάθε τρόπο στο σύλλογο την αντίθεσή μας σε κάθε πτυχή των αλλαγών και θα ήταν περιττό να τις αναλύσουμε ξανά εδώ. Παρόλα αυτά, επειδή κάποιοι είτε από άγνοια, είτε από σκοπιμότητα λασπολόγησαν και μας κατηγόρησαν για στείρα άρνηση κι ότι υπερασπιζόμαστε το σάπιο κατεστημένο που υπάρχει σήμερα στο πανεπιστήμιο, να τονίσουμε γι’ άλλη μια φορά την ουσία της σκέψης μας.
Σε καμιά περίπτωση δεν πιστεύουμε ότι το πανεπιστήμιο θα πρέπει να μείνει ως έχει. Συνεχώς φωνάζουμε ότι η σημερινή κατάσταση δεν γίνεται να συνεχιστεί και πρέπει να γίνουν αλλαγές, οι οποίες όμως θα είναι προς ακριβώς την αντίθετη κατεύθυνση. Απέναντι σ’ ένα πανεπιστήμιο της ημιεκπαίδευσης και των επιχειρήσεων, που θα είναι ανοιχτό στους λίγους, προτάσσουμε την ανάγκη για ένα πανεπιστήμιο που θα δίνει τη δυνατότητα στην καθολική μόρφωση και που θα παράγει γνώση προς όφελος της κοινωνίας κι εργαζόμενους πλήρως καταρτισμένους πάνω στο αντικείμενό τους.
Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, από την πρώτη στιγμή θεωρήσαμε ότι μπροστά στο δίλημμα «εξεταστική ή το μέλλον μας», επιλέξαμε να αγωνιστούμε με κάθε τρόπο, για να μην αφήσουμε τα επιχειρηματικά συμφέροντα –σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις μαριονέτες τους- να διαλύσουν το ελληνικό πανεπιστήμιο. Απέναντι στην άθλια προπαγάνδα Μ.Μ.«Ε»-εξουσίας, που μιλούσε για δυναμικές και βολεμένες μειοψηφίες που αντιδρούν, απαντήσαμε με τις μαζικότερες αμεσοδημοκρατικές και συλλογικές διαδικασίες των τελευταίων χρόνων, οι οποίες ανέδειξαν ένα κίνημα που αρνήθηκε να δεχτεί παθητικά το μέλλον που μας ετοιμάζουν κι αποφάσισε να διεκδικήσει με κάθε τρόπο το μέλλον που μας ανήκει.
Προφανώς τα μεγάλα συμφέροντα και οι κυβερνήσεις-εξυπηρετητές τους, δεν θα έμεναν με σταυρωμένα τα χέρια και με κάθε τρόπο προσπάθησαν να μας κάνουν να σκύψουμε τα κεφάλια, είτε χρησιμοποιώντας τις καθεστωτικές δυνάμεις μέσα κι έξω από τα πανεπιστήμια, είτε οργανώνοντας μαζικό μπλοκ αντίδρασης-αντικατάληψης. Όμως το φοιτητικό κίνημα δίνει καθημερινά τις δικές του απαντήσεις. Με όλα τα καλά και τα κακά του, μέχρι σήμερα δεν έχει επιτρέψει να εφαρμοστεί καμία πτυχή του ν.4009/2011 (π.χ. Συμβούλια Διοίκησης), αναγκάζοντας εν τέλει την ηγεσία του υπουργείου να κάνει ελιγμούς, μεταθέτοντας χρονικά όλο και πιο πίσω την εφαρμογή ενός νόμου, που όπως περηφανεύονταν, ψηφίστηκε με πρωτοφανή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, η οποία αποδείχθηκε ότι ήταν μια επίπλαστη πλειοψηφία, χωρίς αντίκρισμα στην κοινωνία.
Μάλιστα όταν τέθηκε και το ζήτημα τι θα γίνει με την «χαμένη» εξεταστική στη σχολή μας, ως ΑΡΣΗ/Υ επιμέναμε ότι υπάρχουν τα χρονικά περιθώρια να αναπληρωθεί η χαμένη εξεταστική του Σεπτέμβρη. Καλούσαμε τους συμφοιτητές μας να πάμε μαζί στην Γ.Σ. Τμήματος και κόντρα στις αποφάσεις των πρυτανικών αρχών και την προσπάθεια ποινικοποίησης των αγώνων μας, να παλέψουμε για διπλή εξεταστική για όλους. Ήμασταν μία από τις 3 σχολές στο Πανεπιστήμιο Πάτρας που έκανε εν τέλει διπλή εξεταστική και μάλιστα ήμασταν η μόνη σχολή που δεν έκανε διπλή εξεταστική σε τρεις βδομάδες, αλλά καταφέραμε να απλωθεί στο απαραίτητο χρονικό διάστημα δύο μηνών, ώστε με φυσιολογικούς ρυθμούς να δώσουμε όλα τα μαθήματα. Οπότε ειδικά αυτή τη στιγμή είναι τουλάχιστον «πρόστυχο» και μας προκαλεί αηδία, κάποιοι που είχαν εξαφανιστεί στις τρύπες τους, όταν έπρεπε να παλέψουν, να κατηγορούν εμάς, που όλο αυτό το διάστημα είμαστε στην πρώτη γραμμή, για καιροσκοπισμό, κωλοτούμπες κι ανυπαρξία.
Επίσης μέσα στη χρονιά είχε τεθεί στη Γ.Σ. Τμήματος, ως θέμα συζήτησης, η αλλαγή του προγράμματος σπουδών. Πάλι σαν ΑΡΣΗ/Υ, ήμασταν οι μόνοι που σε συνεχή συζήτηση με τους συμφοιτητές μας, διαμορφώσαμε και καταθέσαμε τη μόνη συγκεκριμένη και συνολική πρόταση για την αναμόρφωσή του. Την ίδια ώρα κομματικές παρατάξεις, είτε με τον μανδύα του μετώπου είτε χωρίς, που υποτίθεται ότι προασπίζονται τα συμφέροντά μας, είτε απαξίωσαν τις συγκεκριμένες διαδικασίες με την απουσία τους, είτε είχαν διακοσμητικό ρόλο, χωρίς να καταθέσουν κάποια συγκεκριμένη πρόταση.

Ταυτόχρονα εκτός του «μικρόκοσμου του CEID», βλέπουμε τις ζωές μας να χειροτερεύουν. Στην Ελλάδα της οικονομικής –κι όχι μόνο κρίσης- λέξεις όπως spreads, ομόλογα, ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών, έχουν για κάποιους μεγαλύτερη σημασία από την αξιοπρέπεια, την ελευθερία και την αλληλεγγύη. Σήμερα γίνεται πιο ξεκάθαρο από ποτέ ποιος είναι με το λαό και ποιος εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Όταν έχουμε σχεδόν το 30% του λαού να ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, οι κυβερνήσεις φορτώνουν στις πλάτες μας δάνεια δεκάδων δις ευρώ, με σκοπό την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Την ώρα που μας βάζουν χαράτσια κι αυξάνουν τη φορολογία σε βασικά είδη επιβίωσης, μειώνουν προκλητικά τη φορολόγηση των εφοπλιστών και των μεγάλων επιχειρηματιών. Σήμερα μάλιστα, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας και οι μισθοί πείνας έχουν γίνει καθεστώς κι οι εργασιακές κατακτήσεις δεκαετιών, που έχουν κερδηθεί με αγώνες κι αίμα καταργούνται, ώστε πλέον οι εργαζόμενοι ν’ αποδίδουν περισσότερα κέρδη για την εργοδοσία.
Μπορεί κάποιοι να αντιλαμβάνονται ότι το μόνο που μας ενώνει είναι η κοινή μας ιδιότητα ως φοιτητές μιας σχολής και να τους βολεύει να μείνουμε εκεί. Όμως στην πραγματικότητα μας ενώνουν πολλά περισσότερα. Είμαστε οι ίδιοι που βρισκόμαστε δίπλα-δίπλα στ’ αμφιθέατρα και ταυτόχρονα δουλεύουμε για να μπορέσουμε να σπουδάσουμε. Είμαστε οι ίδιοι που βλέπουμε τους γονείς μας να δουλεύουν(;) όλη την ημέρα και να μην μπορούν να τα βγάλουν πέρα. Είμαστε οι ίδιοι που αντιλαμβανόμαστε τις αδικίες και την εκμετάλλευση του σήμερα κι ονειρευόμαστε ένα αύριο διαφορετικό, ένα αύριο που οι ζωές μας θα μας ανήκουν κι αξίες θα είναι διαφορετικές.
Είμαστε απ’ αυτούς που αντιλαμβάνονται ότι το πανεπιστήμιο όχι μόνο δεν είναι ξεκομμένο από την κοινωνία, αλλά είναι ένα πολύ ζωτικό κομμάτι της, που την επηρεάζει κι επηρεάζεται απ’ αυτήν. Γι’ αυτό το λόγο και θεωρούμε ότι οι αγώνες μας πρέπει να είναι πολύ ευρύτεροι και να εστιάζονται σε κάτι συνολικότερο από απλά μια «καλύτερη» εκπαίδευση.
Σαν ανεξάρτητο σχήμα της ριζοσπαστικής αριστεράς μέσα στο πανεπιστήμιο δεν «διεκδικούμε τις δάφνες» της απόλυτης αλήθειας, ούτε θεωρούμε πως εμείς είμαστε οι καθοδηγητές του κινήματος, ούτε προσπαθούμε να γίνουμε οι τσοπάνηδες που θα σύρουμε τα πρόβατα, για να τους δείξουμε τον σωστό δρόμο. Αντίθετα πιστεύουμε ότι σαν σύνολο μπορούμε να πετύχουμε πολλά περισσότερα, απ’ ότι ο καθένας μόνος του κι ότι μέσα από την σύνθεση των διαφορετικών απόψεων και των βιωμάτων μας, μπορούμε από κοινού να ανοίξουμε τους δρόμους και να διεκδικήσουμε μια δίκαιη για τους πολλούς κοινωνία, ένα ανθρώπινο αύριο, τον δικό μας κόσμο.
Για όλους αυτούς τους λόγους επιλέγουμε να παρεμβαίνουμε με κάθε τρόπο κι όπου μπορούμε. Οι εκλογές είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Για εμάς οι εκλογές είναι μια πολιτική διαδικασία (όχι η μόνη και σίγουρα όχι η πιο σημαντική) που αναδεικνύει τη σύγκρουση πολιτικών απόψεων κι αποτυπώνει ένα συσχετισμό δυνάμεων μέσα στις σχολές. Σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν κορύφωση της δράσης μας, αλλά μία στιγμή της. Αντίθετα θεωρούμε ότι οι Γενικές Συνελεύσεις είναι το ανώτατο όργανο λήψης αποφάσεων στο φοιτητικό σύλλογο κι εκεί πρέπει να λαμβάνονται όλες οι αποφάσεις του.
Η λογική μας αυτή έρχεται σε αντίθεση με την αντίληψη άλλων παρατάξεων, καθώς εμείς δεν θεωρούμε πως οι ψήφοι που παίρνουμε είναι κτήμα μας για όλη τη χρονιά. Θεωρούμε πως το μόνο πεδίο στο οποίο ο καθένας μας κρίνεται πραγματικά είναι οι Γενικές Συνελεύσεις κι εμείς εκεί συνεχώς διαπραγματευόμαστε άμεσα και δημοκρατικά τις απόψεις μας.
Παρόλα αυτά με τον τρόπο που λειτουργούν σήμερα τα πράγματα, αντιλαμβανόμαστε πως οι εκλογές είναι ένα αναγκαίο κακό. Συμμετέχουμε σ’ αυτές γιατί δεν θέλουμε να χαρίσουμε τις θέσεις του Δ.Σ. σε καρεκλοκένταυρους συνδικαλιστές, που επιδιώκουν να παίρνουν αποφάσεις μέσα σ’ αυτά για όλα τα ζητήματα του συλλόγου, χωρίς να λογοδοτούν σ’ αυτόν και χωρίς οι φοιτητές να έχουν λόγο στα πράγματα. Φυσικά σε μια τέτοια περίπτωση συνελεύσεις δεν θα γίνονταν, θα υπήρχε ένα σύλλογος αδρανοποιημένος και συντηρητικός, όπου κανείς δεν θα μπορούσε να εκφράσει αντίλογο για κανένα ζήτημα. Όλα αυτά δεν είναι κινδυνολογίες, αλλά η πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν οι φοιτητές σε σχολές όπου αυτές οι αντιλήψεις κυριαρχούν.


ΣΤΙΣ 16 ΜΑΗ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΟΠΩΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ...

powered by Blogger | WordPress by Newwpthemes | Converted by BloggerTheme