Μα που πήγαν όλοι?



Και τώρα τι; Οι φοιτητικές εκλογές μας τελείωσαν. Η αυλαία για το φοιτητικό κίνημα έπεσε και εφέτος. Ήρθε η ώρα για μια δυνατή εξεταστική και μετά διακοπές. Το καλοκαιράκι πλησιάζει και φέρνει μαζί και τρομερές προσφορές για ταξιδάκια στη Μύκονο και μεγάλη ζωή από τη ΔΑΠ και τους λοιπούς παρατρεχάμενους. Ή μήπως όχι; Μήπως τα λεφτά δε ρέουν άφθονα για τους περισσότερους από εμάς; Μήπως παρόλο που ήρθε ο Μάιος, δεν πέρασε ο χειμώνας; Μήπως δεν πέρασε η καταιγίδα της επίθεσης και της καθημερινής εξαθλίωσης των ζωών μας; Μήπως τον Ιούνιο μας ετοιμάζουν ένα ακόμα χειρότερο μέλλον, με νέα μνημόνια, με νέα αντιλαϊκά μέτρα αυτοί οι γνωστοί άγνωστοι(βλ. κυβέρνηση, ΕΕ, ΔΝΤ, κεφάλαιο);
Δυστυχώς, το καλοκαίρι δε φαίνεται να πλησιάζει. Κάθε αύριο μας προμηνύουν μια καλύτερη μέρα, αλλά κάθε μέρα, η επίθεση συνεχίζεται. Μετά τη συμφωνία του Φεβρουαρίου, αφού έγιναν δεκτά μνημόνια και νόμοι από τη νέα κυβέρνηση, μέσα σε όλα τα άλλα, πληρώσαμε ξανά το χρέος κι ας μην το δημιουργήσαμε, στις 12 του Μάη. Και για να γίνει αυτό, δεσμεύτηκαν αποθεματικά δήμων και πανεπιστημίων, χρήματα που νεολαία και λαός έχουν ανάγκη, χρήματα που μας ανήκουν, αλλά ποτέ δεν πήραμε.
Μέσα σε αυτό το κλίμα βαρυχειμωνιάς, δεν περιμέναμε καλύτερο καιρό και στην Παιδεία. Το Φεβρουάριο, αποδέχονται το νόμο Διαμαντοπούλου γραπτώς, για να έχουν πρόσβαση στα ΕΣΠΑ. Το Μάρτιο, ανακοινώνουν νέα μείωση 10% στη χρηματοδότηση για την Παιδεία για το 2016. Τον Απρίλιο, κουρεύουν τα αποθεματικά και βάζουν χέρι στα κονδύλια του ΕΛΚΕ. Το Μάιο, έρχονται να ψηφίσουν στο σύνολο του ένα πολυνομοσχέδιο που δεν αγγίζει στην ουσία της την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, που εντείνει το πρόβλημα της υποχρηματοδότησης, δημιουργώντας ακόμα πιο ευνοϊκούς όρους για την περαιτέρω εισβολή των επιχειρήσεων στα πανεπιστήμια. Ακόμα και η κατάργηση του μέτρου των διαγραφών, που μόνο ως κατάκτηση του φοιτητικού κινήματος μπορούμε να το δούμε, δε φέρνει την άνοιξη. Απάντηση στις πραγματικές μας ανάγκες δε δίνεται και δεν πρόκειται να δοθεί από κανέναν παρά από τους αγώνες μας. 

Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή!

Καλοκαίρι δεν πρόκειται να ζήσουμε με πολυνομοσχέδια, με υποχρηματοδότηση, με ιδιωτικοποιήσεις, με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου. Και σίγουρα, καλοκαίρι δεν πρόκειται να ζήσουμε με νέο μνημόνιο και συμφωνίες με τους δυνάστες μας, που το μόνο που μπορούν να φέρουν είναι ανεργία, εξαθλίωση και κοινωνική καταστροφή.
Δύο δρόμοι ανοίγονται για μας. Ο ατομικός δρόμος, ο δρόμος της υποταγής και της μοναξιάς ή ο δρόμος των συλλογικών, ανυποχώρητων αγώνων, ο δρόμος της φωτιάς! Το φοιτητικό κίνημα πάντα βάδιζε και βαδίζει στο δεύτερο δρόμο. Τώρα είναι η ώρα να ενισχύσουμε τις γενικές μας συνελεύσεις, να συζητήσουμε πλατιά και να επιβάλλουμε τις ανάγκες μας απέναντι σε όσους και όσα μας πλήττουν. Τα χρονικά περιθώρια στενεύουν και αν δε βρούμε λύσεις εμείς για εμάς, άλλοι θα απαντήσουν υποθηκεύοντας το μέλλον μας. Τώρα είναι η ώρα να κατεβάσουμε τις ομπρέλες μας, να κοιτάξουμε την καταιγίδα κατάματα και να φέρουμε τον κόσμο ανάποδα εκεί που ο ουρανός είναι ξάστερος!
ΣΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥΣ, ΧΤΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ!

 

powered by Blogger | WordPress by Newwpthemes | Converted by BloggerTheme